Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Blaðsíða 56

íhalds-annáll.
— Freigátan Ægir fer um haf
í ferlegum vígamóð.
(XI. 23.—24.) pæstum v'st finnst aÓ veiti af
að fylla landhelgis-sjó'ð.
1.
A Korpúlfsstöðum einn bóndi býr,
blessað sé nafnið hans.
I hundraða tali hefur kýr,
og húskarla mikinn fans.
Gjörla í Mogga greindi frá
Guðmundur Hannesson,
í fjósinu að engan saur hann sá,
og sárnaði það að von.
Kveldúlfs-bræður, þeir klóku menn,
kaupa sér jarðnæði.
— Hriflungar ráða ríkjum enn
með rammasta harðræði,
svo illt er að fást við útvarpsstapp,
eykur það skulda-stíl.
Má nú því kallast hentugt happ
að hafa sinn ,,Iuxus-bíl“.
Bregst nú og líka landhelgin,
ljótt er að vita það.
— Allsstaðar sama ógengdin,
ekkert er tilsparað.
2.
Minn kiljanski andi kvakar,
er kvöldar og máninn skín.
Þá ryðjast með ógnar afli
,,inspirationir“ til mín.
Þá sé ég hvar sundhallir rísa.
0! sement, hve tign þín er stór.
Við höfnina hyllir svo undir
þá Hermann og fjöru-Þór.
Er stjörnurnar „straumrof" gera,
og stræka að vorum sið.
Sjálfsagt er „Salka Valka“
saltfisk að braska við.
Hjá ,,Rauðsmýrar-frúnni“ rýkur.
— 0, rjómakaffið er gott.
Hjá „sjálfstæðu fólki“ það sæmir,
um sjálfstæði ber það vott.
Sem lævirki líð ég um geiminn,
með „Iyriskust“ vængjablök,
til Argentínu eða annað,
ef eru þess nokkur tök.
En fái ég samt ekki flogið,
ég flækist um grænleita dröfn.
Því Þórbergur rænir mig ríkjum
í Ringsted og Kaupinhöfn.
Og Utvarpsins Sigurð séra
þeir senda til menntunar.
Hvers mun ég nú mega gjalda?
Um mig er ei hugsað par.
Og Guðbrand þeir gera í gamni
að gáfuðum prófessor,
þó skálkurinn ætti það skilið
að skella tönnum af hor.
Fyrir mig er ei annað eftir
en örorku skálda-laun.
Það stingur mig ótal stungum
í stærilætisins kaun.
St.
Ennsólskrikja. <xi. 23.-24.)
Sú rödd var svo skær og svo skjálfandi hrein,
er skrúfaði’ ég takkann frá útvarpsins munni;
hún sat þar á kvöldin og öskraði ein
hin útlendu Ijóð, sem ég hreint ekki kunni.
En kvöld eftir kvöld þessi viðkvæmu vein,
þau verða mér hugþekk, sem ilmur úr runni.
Hún söng, að mér fannst, um hin fjölbreyttu svið,
sem fólkið í borgunum sækir í móðinn;
og efni svo þunn, að hvern legg og hvern lið
má líta í gegn, þegar hreyfa sig fljóðin.
Og það verða auðfundin munaðar mið
á meðan hún framleiðir dreymandi hljóðin.
Hún tók stundum fallega æskunnar óð
um ástirnar frjálsu, sem hlakka og kvíða.
Um gatnanna farðaða, stuttklippta stóð.
sem starir á paradís komandi tíða.
Þau kitla og örva, þau inndælu hljóð,
svo öldruðu jómfrúrnar titrandi bíða.
En sætust mér finnast og seiðandi blíð,
þau sönglög, er gæla við innanstokks hagi.
Þó konan sé önug sem útsunnan hríð
og atlot og viðmót af lakasta tagi,
er svipurinn blíðkast, þér sýnist hún fríð
við sveiflur og trillur á Beethovens lagi. *
En fjarri’ er nú söngur þinn, María mín,
og mér finnst sem öld eða vika sé liðin.
Það hressir mig alltaf að heyra til þín,
svo hrist geti’ ég fram af mér dáðleysis friðinn.
Þá hlýtur hver frjóögn að finna til sín,
sem fellur í dvala við gargófóns kliðinn.
Merkúr.
52