Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Blaðsíða 99

Varðskip vor. (XIII. 1.)
Rétt skömmu eftir að Þorlákur þreytti var orð-
inn svo útkeyrður, að hann varð að fá hvíld í náð
frá Leikfélagi voru, skeður það, að Einar skip-
herra gerist svo þreyttur, að engu er líkara en
þreytan úr Þorláki hefði verið yfirfærð til hans,
þó lítið sé nú annars um yfirfærslur, sem stendur.
Þreyta þessi var að því leyti einkennilegs eðlis,
að ekki varð Einar hennar sjálfur var, heldur
Pálmi forstjóri fyrir hans hönd. Brá hann við
skjótt og sagði Hermanni, og jafnskjótt ætlaði
Hermann alveg að leka niður af þreytunni í Ein-
ari. Hér voru góð ráð dýr (sbr. Stjórnarráðið),
og var auðvitað tekið það ráðið, sem næst lá, að
leysa Einar frá störfum, og var Pálmi tafarlaust
sendur á fund hans. Mælti Pálmi: „Þú ert þreytt-
ur, Einar, farðu nú og hvíldu þig; ég skal ábyrgj-
ast það fyrir Hermanni“. — „Ertu eitthvað verri,
Pálmi?“ spyr Einar steinhissa, „þú ætlar þó ekki
að fara að bregða þeim ágætu læknum, sem mig
hafa stundað, um það, að þeir séu einhverjir
bölvaðir hómópatar? Ég held, að þú ættir heldur
að taka þér frí sjálfur og snakka svo við mig,
þegar þú ert orðinn eitthvað betri. Nú ætla ég að
fara að bjarga togara suður í Miðnessjó; ég var
einmitt að læsa hanzkana mína niðri í kommóðu-
skúffu, þegar þú komst, því ég er vanur að fást
við slíkt með berum höndunum. Vertu nú sæll“.
Svo fer Pálmi, en um nóttina er Einar vakinn við
það, að Pálmi kemur aftur og hefur í hendi renn-
blautt bréf frá Hermanni, sem byrjaði þannig:
„Hérmeð lætur ráðuneytið ekki hjá líða að til-
kynna yður, að þér eruð þreyttur og eigið að hvíla
yður um óákveðinn tíma. Ég orðlengi þetta ekki
frekar, því ég er sjálfur orðinn þreyttur og ætla
að fara að sofa. Þér munið að skila Jóhanni P.
lyklunum. Hermann Jónasson“.
Einar sér að ekki er til setunnar boðið og skil-
ar lyklunum, en að því búnu fer hann að hugsa
um heilsufar sitt fyrir alvöru: varla getur þetta
verið ímyndun úr Hermanni, sem allt veit, að hann
sé orðinn þreyttur, því „dýrt er drottins orðið“,
og ekki fer Hermann, annar eins maður, með
fleipur. — Ber nú ekkert til tíðinda þangað til
hann les sjúkdómslýsingu sína í Nýja Dagblað-
inu, þá man hann hvernig það gekk til í gamla
daga, er þetta sama málgagn var að ljúga á hann
ýmsum frægðarverkum. Ergó er þetta lýgi líka
og hann er ekkert þreyttur! Til þess að sýna þetta
svart á hvítu, skrifar hann góða grein í Alþýðu-
íslenzk endurreisn.
(XII. 20.)
Það mun hafa verið einhverntíma í vor, að heil-
brigðisstjórnin svokallaða eða lögreglan framdi
það óhappaverk að sýna heilli stétt þjóðfélagsins
banatilræði. Stéttin var hinir góðkunnu barónar,
sem var einasti vísirinn til aðals í landinu, og
banatilræðið var í því fólgið að loka hinum góð-
kunna Bar, sem var eina athvarf þeirra. Eins og
nærri má geta hafði þetta örlagaríkar afleiðing-
ar, því ef spakmælið .„sameinaðir stöndum vér,
sundraðir föllum vér“ á nokkursstaðar við, er það
um barónana. Var nú Barinn lokaður allt sumar-
ið, með þeim árangri, að engu var líkara en stétt-
in væri þurrkuð út úr þjóðfélaginu; sæist eitt-
hvað til hennar, var það ekki nema einn og einn
barón á stangli, sem var vesældarlegur og virtist
eiga skammt eftir.
En það sannaðist hér sem oftar, að þegar neyð-
in er stærst er hjálpin næst. Og þessi hjálp kom
úr óvæntri átt. Einhverjum hugkvæmdist að fara
til lögmannsins, og eftir að þeir höfðu kíkt saman
í þar að lútandi lögbækur, sáu þeir, að þar stóð
ekkert, sem bannaði að láta Barinn vera opinn.
Var það eins og forðum, þegar smiðurinn var
hengdur fyrir bakarann, af því það var hvergi
tekið fram í lögum, að slíkt væri bannað. Tók nú
lögmaður á sig barónsgervi og fór á vettvang vel
búinn allskonar verkfærum, og eftir nokkurt erf-
iði sprakk Barinn upp, en allir barónar, sem á
annað borð höfðu ferlivist, horfðu hugfangnir á.
Var að athöfninni lokinni samþykkt að gera lög-
mann að heiðursbarón, og er það á við nokkra
krossa.
Eitthvað rövl mun heilbrigðisfulltrúi og lög-
reglustjóri hafa gert út úr þessu tiltæki lögmanns,
en hann hefur sannað þeim með lærdómi sínum,
að Barinn eigi að vera opinn.
blaðið og hótar að bombardera glerhús Tíma-
mannanna, vina sinna fyrrverandi, og er hann,
þegar þessi rapport er rituð, sem óðast að fægja
hólkinn. Enginn þarf að frýja Einari kapps og
kjarks, og vitum vér ekki hvenær skothríðin á að
hefjast, en nokkuð er það, að þrír heldri Tíma-
ménn með Hermann í broddi fylkingar eru sigldir
til úttlandsins og hafa stór orð um að koma ekki
aftur fyrr en Einari er runnin reiðin.
95