Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Blaðsíða 43

þess, að vasabókinni væri trúandi • fyrir því (eða
svo fannst honum þá; lítt vitandi hvað síðar myndi
ske). Eins og gefur að skilja, þegar ferðast er um
Bretland, hlutu margar innfærslur í vasabókina
að verða á ensku, og ber það vott um næmi Ey-
steins, að alltaf fer enskan batnandi eftir því, sem
aftar dregur í bókina.
Við fljótan gegnumlestur bókarinnar má sjá,
að Eysteinn hefur verið í miklum hávegum hafð-
ur meðal Engilsaxa, og ekki virðist lánstraust Is-
lands hafa verið jafn lítið og íhaldsblöðin hafa
viljað vera láta, því að jafnvel einn úr Hambros-
banka er látinn spandera hádegisverði upp á Ey-
Nú víkur sögunni heim til Islands. Eysteinn
kemur brátt úr siglingunni, fróðari um margt og
ríkari fyrir hönd landsins, því að nú hafði honum
tekizt að slá sér út varnagla við frekari lántökum
í úttlandinu. Jafnan bar hann vasabókina á sér,
því að oft þurfti hann að gera grein fyrir hinu og
þessu á fjármálasviðinu, og var vasabókin þá
jafnan á lofti, þénanleg til afnota. Hefur víst
sjaldan verið samankominn jafn mikill fróðleikur
stein, og má nærri geta, hvort það hefði verið gert
við vonlausan kúnna. Og enginn skal fá neinn til
að trúa því, að það hafi verið gert sökum þess, að
Eysteinn væri magur og vesaldarlegur, því að
hann var einmitt í fullsæmilegu standi þá, enda
ekki búinn að vera ráðherra nema tæpt ár. Nei,
ástæðan til þessarar gestrisni háfínansins enska
hefur vafalaust verið sú, að þeir herrar hafa þeg-
ar fengið gott álit á Eysteini og glaðzt yfir tilorðn-
ingu hans sem fjármálaráðherra og hugað gott til
viðskipta, þar sem hann var annar samningsaðil-
inn. Er skemmst frá því að segja, að Eysteinn var
þarna „borinn á höndum sér“, eins og blöð vor
segja, og er eiginlega alveg merkilegt um jafn
ungan mann, að það virðist alls ekki hafa stigið
honum til höfuðsins, heldur hafi hann verið klár
út í gegn. Sannast hér, að það er ekki alltaf hægt
að „plata sveitamanninn“, þótt það takist stund-
um.
í jafn litlu kveri. Er oss sérstaklega í minni fjár-
lagaræða ráðherrans í vetur, með hvílíkum ágæt-
um hún var, og má það óhikað þakka vasabókinni,
sem var mjög á lofti það kvöld, andstæðingum
stjórnar vorrar til hins mesta óhagræðis, en sann-
leikanum og háfínonsum þjóðarinnar til gagns og
góða. En nú víkur sögunni til Húna.
Húna-þáttur.
Flestir munu svo mannkynssögulærðir að vita,
að Húnar voru einn hinn mesti óaldarflokkur, sem
í Evrópu hefur grasserað, allt þangað til vorir
tímar hafa farið fram úr með það eins og annað.
Lágu þeir eins og farg á álfunni um langt skeið
og tókst að koma að mestu fyrir kattarnef sauð-
menningu þeirri, er Tímamenn álfunnar höfðu
komið sér upp með mikilli fyrirhöfn, og ekki ætíð
með sem fínustum meðölum, en hvað um það: til-
gangurinn var góður, og ekki um það að fást.
39