Úrval - 01.06.1947, Qupperneq 74

TJppeldisvandamál:
Getur nokkur gefið ráð?
Úr „Reader’s Digest",
eftir J. P. McEvoy.
Þegar ég var nngur og- laglegur,
átti ég lítinn dreng, sem neitaði að
æfa sig á píanóið. „Gott og vel,“
sagði ég, „hættu bara að æfa þig.“
Drengnum fannst þetta ágæt lausn,
og afleiðingin varð sú, að hann lærði
aldrei að spila, og höfum við báðir
séð eftir því alla tíð síðan.
Nú á ég sjö ára dóttur, sem líka
neitar að æfa sig, en ég ætla að fara
öðruvísi að. Ég hefi lesið það eftir
einhvem barnasálarfræðing, að böm-
in læri alltaf af fordæmi, aldrei eftir
skipun. Mér fannst þetta sltynsam-
legt. Vinur minn, fiðlusnillingurinn
Yehudi Menuhin, var væntanlegur til
Havana til að halda hljómleika. „Við
skulum bjóða honum til miðdegis-
verðar og biðja hann að hafa fiðluna
með,“ sagði ég við konuna mína.
„Það getur haft góð áhrif á Pat
litlu.“
Menuhin kom og bað um að fá
næði til að æfa sig fyrir hljómleik-
ana. Það var auðsótt. Við lánuðum
honum gestaherbergið við hliðina á
barnaherberginu. Pat og Peggy vom
i bamaherberginu, og þegar ég gægð-
ist inn, stóðu þær við lokaða hurðina
og hlustuðu með andagt. Ég var
hreykinn af hugkvæmni minni og
vænti hins bezta. „Hvernig finnst
ykkur?“ spurði ég.
Pat leit alvarlega á mig og spurði:
„Hver er þarna inni?“ Ég sagði
henni, að það væri Menuhin, fræg-
asti fiðluleikari heimsins, hann ætlaði
að halda hljómleika i stærsta hljóm-
leikasal Havana um kvöldið.
„Hvað er hann að gera þarna?“
spurði Peggy, sem var sex ára.
„Hann er að æfa það, sem hann
ætlar að spila í kvöld,“ sagði ég.
„Kann hann það þá ekki?“ spurði
Pat.
„Auðvitað kann hann það,“ sagði
ég dálítið óþolinmóður, ,,en mikill
listamaður er ekki ánægður nema
með það allra bezta.“
„Nú,“ sagði Pat hugsandi.Ég þótt-
ist viss um góðan árangur af
kænskubragði mínu, en hver dagur-
inn leið af öðrum án þess að Pat sett-
ist við píanóið. Þegar vika var liðin
kom ég að máli við hana. „Ég hefi
ekkert heyrt í píanóinu undanfarið,"
sagði ég. „Það er kannski af því að
ég hefi ekkert æft mig,“ sagði Pat.
„Já, ætli það ekki — og hvers
vegna, ef ég má spyrja ?“ sagði ég
dálitið óþolinmóður. Föðurleg þolin-
mæði á sér líka takmörk. „Ég skal
segja þér, pabbi, ég ætla að hætta
að æfa mig,“ sagði Pat. „Ég hefi ver-
ið að hugsa um þennan Menuhin.
Fyrst hann þarf að æfa sig eítir öll
þessi ár, hvað þýðir þá fyrir mig að
reyna?“
Hvað á ég nú að taka til bragðs?
Getur nokkur gefið mér ráð?