Úrval - 01.06.1947, Qupperneq 107

ADAM
105.
væri að hressast. Honum var
ekki ofgott að vera með Kathy
— meðan ekki hlytist neitt al-
varlegt af samveru þeirra.
Ég var fljótur að finna hann.
Ég fór rakleitt til Smithsonian-
safnsins og þar sátu þau Hómer
og stúlkan á steinbekk, og jarpt
hár hennar féll ofan á öxl hans.
þau störðu hugfangin á fornt
steinaltari.
„Blessuð og sæl,“ sagði ég.
„Mér finnst þið gætuð fundið
þægilegri stað, ef þið viljið vera
ein.“
Þau virtust ekki vera hrifin
af komu minni. „Ég vona að þú
verðir ekki eins mikill harðjaxl
og Phelps-Smythe,“ sagði Hóm-
er. „Þú sagðir, að ég mætti gera
það, sem ég vildi.“
„Við vorurn að tala um Tezca-
tlipocagoðsögnina," sagði Kat-
hy kuldalega.
„Hún hlýtur að vera hríf-
andi.“
„Já, Hómer er hrifinn af
henni,“ sagði Kathy, „því að
honum finnst hún vera stíluð
upp hann sjálfan."
Hómer brosti, en augu hans
voru döpur.
Einn af einkennilegustu sið-
um Atzeca var viðhafður guð-
inum Tezcatlipoca til heiðurs, en
hann var frjósemi- og sköpun-
arguð þeirra. Ár hvert völdu
Atzecar ungan mann, er tákna
skyldi guðinn. I heilt ár lifði
hann við auð og velsælu, klædd-
ist hinum skrautlegasta búningi
og hafði þjón á hverjum fingri.
Og fólkið dýrkaði hann sem guð.
En er árið var liðið, tóku þeir
hann og fóru með hann upp á
hæsta pýramídann og bundu
hann þar nakinn á fórnarstein-
inn. Prestur í rauðri skikkju
risti hann síðan á hol, og skar
úr honum hjartað með stein-
hníf og hélt því á lofti gegnt sól.
Líkamanum var varpað ofan af
pýramídanum. „Og svo,“ sagði
Hómer, og fór hrollur um hann
„og svo átu þeir hann!“
„I þínum sporum myndi ég
ekki vera mjög kvíðafullur út af
síðasta atriðinu,“ sagði ég. „Þú
ert ekkert nema skinin bein-
in.“
Kathy hallaði sér upp að
Hómer: „Hann er yndislegur
eins og hann er,“ sagði hún.
„Þið eruð að reyna að fita hann
ykkur í hag.“
„Ungfrú Kathy,“ spurði ég,.
„eruð þér mótfallin gervifrjóvg-
un?“
„Ekki beinlínis," svaraði hún,
„ég býst við að það verði að við-