Úrval - 01.06.1947, Qupperneq 120

118
tJRVAL.
„Þetta ætti að nægja,“ sagði
ég, „að minnsta kosti til mið-
nættis.“
Klukkan tíu um kvöldið
hringdi Root til aðalstöðvanna
og fékk þær fréttir, að leynilög-
reglunni hefði ekki tekizt að
hafa upp á Hómer.
„Hvers vegna erum við að
bíða með að útvarpa?“ sagði ég.
„Kathy hefir auðvitað farið með
hann í bíl, og því lengur sem við
bíðum, því lengra kemst hún.“
„Ég sagði miðnætti,“ sagði
Root, „og við bíðum til miðnætt-
is. Lögreglan getur ekki aðhafzt
mikið í þessu myrkri.“
„Heldur þú að Hómer hafi
verið myrtur?“ spurði ég.
„Það gæti auðvitað hugsazt
— finnst þér ekki?“
„Ég held að Kathy sé ekki svo
slæm,“ sagði ég, en ég meinti
ekki, það sem ég sagði. Sú hugs-
un sótti stöðugt meira á mig, að
Kathy hefði alltaf ætlað sér að
myrða Hómer. „Root,“ sagði ég
eftir stundarþögn; „heldur þú
mig brjálaðan, ef ég segði það
skoðun mína, að Kathy hafi
ætlað sér að drepa Hómer? Ég
lield, að það sé allt annað á bak
við þetta en að Hómer hafi orð-
ið skotinn í henni og þau hlaup-
izt á brott saman.“
„Hvað áttu við,“ spurði Root.
„Setjum svo, að það væri til
hópur vísindamanna, sem ætl-
uðu sér ekki aðeins að myrða
Hómer Adam, heldur og allt
mannkynið. Setjuni svo, að
Mississippisprengingin hafi alls
ekki verið óhapp eða slys. Setj-
um svo, að hún hafi verið
áformuð, og Hómer hafi eyði-
lagt framkvæmd áformsins —
þess vegna verði að drepa
hann.“
Það komu djúpir drættir í
andlit Roots. „Ég gæti hugsað
mér einn vitlausan kjarnorku-
sérfræðing, en ekki heilan hóp,“
sagði hann.
„Gleymdu þessum hugarór-
um,“ sagði ég, „þetta er sjálf-
sagt ímyndun mín.“
„Nei, ég gleymi því ekki,“
sagði hann. „Við lifum í undar-
legum heimi, og undarlegast af
öllu er mannshugurinn. En ef
Kathy Riddell væri í slíku sam-
særi, þá væri áreiðanlega ein-
hver gáfaðri heili að tjaldabaki.
Hverjir gætu það verið? Faðir
hennar? Canby eða Welles? Hún
vann hjá þeim báðum. Eða
meistarinn Felix Pell í New
York?“
„Mér er ekki um þann fugl,“
sagði ég. Root tók upp heyrnar-