Úrval - 01.04.1974, Síða 70

68
ÚRVAL
hæstu manna sveitarinnar — á tíð
smárra búa og rýrðarkjara. Og
þegar „kreppan“ þjakaði menn
verst, í byrjun íjórða tugar aldar-
innar — þegar jafnaðarverð dilka
fór ofan í kr. átta og fimmtíu aura,
— þá krafðist hann þess, að um-
samin laun hans yrðu lækkuð, til
samræmis við rýrnandi tekjur
bænda og búaliðs. (Fyrir þessu
tvennu síðasttalda þykist ég hafa
góðar heimildir). Skyldu margir
hugsa og breyta svo, — nú á dög-
um?
Mér eru í fersku minni alllöng
kynni, og góð, við þennan viðmóts
þýða, hressa og glaðværa mann,
sem var persónulegur vinur flestra
sinna undirsáta, og vegna starfs
síns lengi eins konar héraðsfaðir.
Lengst af hans stjórnartíð voru
peningar afar sjaldséðir í umferð
hjá alþýðu, svo að greiðslur milli
einstaklinga urðu að velta mest á
milli verzlunarreikninga; áttu menn
því enn meira en ella undir lipurð
hans, sem varla brást. í flestu sam-
einaði Björn frjálslyndi og fram-
farahuga fornri ráðdeild og íhalds-
semi, — svo að ég efa að þar tak-
ist að gera betur.
Ekki get ég að því gert, þótt
hvarfla kunni að einhverjum, að ég
sé hér farinn að „kríta liðugt". En
mér kemur ekki til hugar að segja
hér annað en það, sem allt eldra
fólk í héraði hans veit að er satt,
— enda mun ég því kunnari að
bersögli en smjaðri; hinu yngra
fólki er þetta varla eins kunnugt
— því miður, — því að í flestu var
starfsferill Björns Kristjánssonar
til sígildrar fyrirmyndar.
Vel er mér ljóst, að fátækleg orð
mín hrökkva stutt til að tjá honum
þær þakkir sem héraðsbúar hans
skulda honum, — enda er hann
þegar kominn þangað, sem laun
trúrra þjóna eru réttlátt metin, og
skilvislega greidd; eflaust fylgja
honum hlýhugur og þökk þorra
héraðsbúa, —■ sem fjölmenntu mjög
að jarðarför hans — sem eins og
fyrr segir fór fram á fæðingarstað
hans, á fögrum hásumardegi. Er
sem mælt hefðu verið í orðastað
hans þessi orð eins af góðskáldum
okkar: „Ei má eðli hagga, — er það
Drottins gjöf, þar sem var mín
vagga, vil ég hljóta gröf“.
í flestu var hann gæfumaður —
og forsjónin gerði heldur ekki
endasleppt við hann, í þessu.
Ekki hvarflar að mér að sýta,
þegar kær vinur hefur lokið giftu
drjúgu starfi, í hárri elli — en kýs
heldur að gleðjast yfir minningu
góðs manns sem genginn er. En ég
votta samúð fjölskyldu hans og
nánum vinum, — en sérstaklega
eftirlifandi konu hans, sem alltaf
stóð trúlega við hlið hans, í blíðu
og stríðu, — og hefur nú síðast lok
ið þar örðugu hjálpar- og hjúkrun-
arstarfi, þegar Elli kerling hafði
komið honum á kné, þótt seint
gengi henni að sigra hann að fullu.
En góður orðstír lifir manninn, og
sá er minnisvarðinn einna óbrot-
gjarnastur. Sé Björn Kristjánsson
ævinlega blessaður og minning
hans. í Guðs friði.
3. 4. 1974.
Guðmundur Þorsteinsson
frá Lundi.