Úrval - 01.04.1974, Síða 101

ÁSTKONUR BYRONS
99
hana, síðan hún íór í íóstur hjá
klaustursystrunum.
Shelley fór þá einn til klausturs-
ins. Hann hitti Allegru litlu, sem nú
var fjögurra og hálfs árs gömul,
grannvaxna, litla lengju, náföla
ásýndum.
Hann gaf henni gullfesti og sæl-
gætispoka. Um leið og hann kvaddi,
spurði hann barnið, hvort hann ætti
að skila nokkru til móður hennar.
,,Ég vil fá koss og fallegan kjól,“
sagði telpan, „silkikjól, skreyttan
gulli.“
„Og hvað frá pabba?“ spurði
Shelley.
„Hann á að heimsækja mig og
hafa mömmu mína með sér,“ svar-
aði Allegra.
Stuttu síðar reyndi Shelley aftur
að reka erindi Claire. Kvöld eitt
sagði hann Byron, að heilsa Claire
væri í hættu af áhyggjum vegna
barnsins. Byron sýndi engan áhuga.
Kæruleysi hans æsti Shelley, sem
viðurkenndi fyrir öðrum, að þetta
væri eina tækifærið, sem hann hefði
til að hitta Byron. Á sama tíma
kom vinkona Claire í klaustrið og
færði þær fréttir, að þar væri fá-
tækleg umgengni og óheilnæmt að
öllu leyti. Hún krafðist þess, að
Shelley hjálpaði sér til að ræna All
egru þaðan. Hann neitaði með þeim
rökum, að það mundi aðeins gera
illt verra. Slíkt hneyksli yrði til
þess, að Byron skoraði sig á hólm.
Claire beið óþolinmóð og umkomu-
laus. Allt var í sundrung og upp-
lausn. Frændi Shelleys, Tom Med-
win að nafni, vildi vera til hjálp-
ar. Tvær aðrar manneskjur ná-
komnar Shelley urðu miklir vinir
Claire. Það voru hjón, sem hétu
Jane og Edward Williams. Við þenn
an vinahóp bættist nú maður að
nafni Edward J. Trelawni, furðu-
fugl, sem hafði verið sjóræningi í
sex ár. Trelawny varð ástfanginn
af Claire og deildi með henni að-
dáun á Shelley og andúð á Byron.
Hálfri öld síðar, þegar Claire var
spurð um, hvers vegna Trelawny
hefði móðgazt við Byron, svaraði
hún: „Byron lítillækkaði hann,
skiljið þið. Hann sagði: „Tre var
ágætis náungi, þangað til hann fór
að leika Harold í „Pílagrímsferð-
inni, Don Juan“. Þetta barst til
eyrna Trelawny og hann fyrirgaf
Byron það aldrei.“
Hinn 20. apríl 1822 barst sú frétt
í bréfi frá Byron til Shelleys, að
Allegra litla hefði dáið úr tauga-
veiki í einangrun klaustursins.
„Þetta reiðarslag var sárt og
óvænt,“ skrifaði Byron. „En ég hef
gert það, sem bezt ég get og venju-
legt er í slíkum tilfellum. Ég veit
ekki, hvað gæti verið til að ásaka
sig fyrir í minni breytni í þessu
máli. Og vissulega er ekkert í tii-
finningum og ætlunum, sem þarna
hefði nokkru getað breytt gagnvart
hinni látnu. En í slíkum tilfellum
erum við hneigð til að hugsa, að
hefði hitt eða þetta verið gert eða
látið ógert þá hefði það getað kom-
ið í veg fyrir það, sem varð, þótt
hver dagur og stund sannfæri hins
vegar um, að svona var það eðli-
legast og óhjákvæmilegt."
Shelley vildi ekki láta Claire
neitt um þessar fréttir vita. Hann
óttaðist, að hún mundi gera tilraun
til að myrða Byron, sem nú var svo