Úrval - 01.04.1974, Qupperneq 123

121
aði ég, „hefur minna höfuð. En
hvers vegna spyrjið þér? Er eitt-
hvað að?“ hrökk út úr mér.
„Við höldum, að hann sé kannski
,,mongolít“,“ segði læknirinn. Síð-
an bætti hann við í flýti: „Við verð
um ekki vissir, fyrr en búið er að
gera nokkrar athuganir. Ég vil
giarnan fá yðar leyfi til að gera
þær.“
Ég heyrði naumast það af sam-
talinu, sem á eftir fór.
Læknirinn minntist á blóðprufur.
Ég revndi að kinka kolli, ef mér
fannst það eiga við. Veröldin verð-
ur óraunveruleg á svona stundum.
Ég horfði niður á hönd mér, sem
hafði strokið yfir dúnmiúkt höfuð
Miehaels litla, meðan við töluðum
saman — eða öllu heldur, meðan
læknirinn lét dæluna ganga og ég
þagði.
Ég man, að hjúkrunarkonurnar
fvlgdu mér eftir, þegar ég fór út
úr herberginu.
Þær hafa reiknað út, hvað verði
vildi.
Ég var rétt komin fram á gang-
inn. þegar mig svimaði og ég hneig
út af í arma þeirra.
Þetta var byrjunin á hálfsmán-
aðarmartröð.
..Mongólít — mongólít“ — ekk-
ert annað orð komst í rauninni að
í höfðinu á mér þá daga og nætur.
Barnið mitt var mongólít.
Þegar ég vaknaði seinna fyrsta
daeinn eftir fæðinguna, var ég
spurð, hvort ekki ætti að gera boð
eftir manninum mínum.
É» beið Roberts úti í garði sjúkra
hússins og settist inn í bílinn hiá
honum, þegar hann kom.
Hann sá strax á útgrátnu and-
liti mínu, að eitthvað var að.
Ég sagði honum, hvað læknirinn
hafði sagt mér, og tárin komu fram
i augu hans.
Það féllu mörg tár þessar næstu
vikur.
En þau leystu engin vandamál,
að minnsta kosti ekki fyrir Micha-
el litla.
Seinna komumst við að raun um,
að margar hjálparhendur eru til
taks, þegar á þarf að halda, en fyrst
töldum við okkur ein og yfirgefin.
Aftur og aftur kom spurningin:
„Hvers vegna okkar barn? Hvers
v-gna okkar barn?“
Svo langt komumst við þó þenn-
an dag, að við ákváðum að vita
með vissu, hvað hér var um að
vera.
Við höfðum eins og flestir aðrir
heyrt talað um „mongólít“, en raun
verulega vissum við ekkert, hvað
hé’’ var á ferðinni eða að hverju
leyti þessi börn væru öðruvísi en
veniuleg börn.
Ég talaði við tvo barnasérfræð-
ínga, yfirlækninn í sjúkrahúsinu,
kvensjúkdómasérfræðing, heimilis-
lækninn og hjúkrunarkonurnar.
Allir gáfu sama svarið.
„Þér ættuð ekki að taka þetta
barn heim með yður.“
Heimilislæknirinn minnti á, að
við ættum nú þegar indælan dreng,
sem væri heill og hraustur. ,,En
þetta barn mun taka allan tíma
yðar, án þess að þér fáið neitt í
staðinn. Það er alltof mikil áhætta
fyrir fjölskylduna," var sagt.
Þetta var sú yfirlýsing, sem við
heyrðum aftur og aftur og yfirleitt