Úrval - 01.04.1974, Qupperneq 124

122
hjá öllum, sem á annað borð sögðu
eitthvað.
„Örlögin hafa leikið ykkur grátt.“
sagði einn af barnalæknunum, „en
þér ættuð ekki að láta það koma í
veg fyrir, að þér eignist fleiri börn.
Helzt ættuð þér að eignast fleiri
börn eins fljótt og kostur er. Teng-
izt þessu barni sem minnst. Takið
það ekki heim með yður!“
Maðurinn minn talaði einnig við
ýmsa lækna, og þeir sögðu honum
það sama og mér hafði verið sagt.
Barnið þyrfti að fara í stofnun.
Hann yrði örugglega ekki lang-
lífur.
Mongólítar hafa meðfædda hjarta
galla og öndunarörðugleika, og
margir deyja á frumbernskustigi og
flest börnin ung.
Fyrstu dagana lögðum við ráð
okkar saman og töldum þetta ráð-
legast. Þetta væri bezt fyrir barn-
ið.
Og hingað til hafði ráðið verið
eitt: „Honum liði bezt á hæli.“
Síðan fórum við heim án Micha-
els.
Þegar heim kom, sagði Robert
mér, að kattarlæðan mín hefði orð-
ið undir bíl.
Hún hefði komizt út á götu, dag-
inn eftir að Michael fæddist.
Smáfrétt fyrir alla nema mig!
Fyrsta vikan heima var alveg
ægileg.
Nágrannar, ættingjar og vinir
hópuðust heim til okkar til þess að
sjá litla barnið!
Eldri sonurinn, þriggja ára, hafði
lengi hlakkað til að sjá barnið, sem
mamma bar í maganum, og hann
ÚRVAL
malaði stöðugt um, hvað að því
hefði orðið.
Hamingjuóskirnar streymdu að
úr öllum áttum.
Verst var að sjá öll tilbúnu smá-
barnsfötin.
Ég kom þeim ofan í tösku og bar
hana fram í geymslu.
Smám saman fór ég að átta mig
á því, að Michael hefði „ekki kom-
ið heim“. Robert fór að efast um,
að við hefðum gert rétt.
Hann fór að athuga um sérfræð-
in<?a í „mongólisma" vangefinna
barna, en ég ákvað að heimsækia
bá stofnun, þar sem Michael átti að
verða í framtíðinni.
Það var hræðileg lífsreynsla.
Ég hafði verið heima í nokkra
daga og ók þangað alein síðdegis.
Þarna voru 25 börn innan tvegsia
ára aldurs og mörg þeirra mongó-
lítar.
Raunar hafði ég búizt við því
versta. Eins og flestir eru. var és
óttaslesin gagnvart öllu óvenjulegu
eða afbrigðilegu.
Samt kom mér á óvart það, sem
ég sá þarna og kynntist.
Mörg barnanna þarna voru ekki
einunffis vangefin heldur einnig iík
amlega fötluð á ýmsan hátt. Eg
vissi, að þessir vesalingar höfðu
valdið foreldrum sínum mörgum
grátþrungnum andvökunóttum.
Mörg þeirra voru mjög veik og
mundu eiga skammt eftir lifað. En
hjúkrunarkonunum þótti vænt um
þau, og þær vildu allt fyrir þau
gera.
Ég varð gripin djúpri þakklætis-
kennd gagnvart þessum frábæru
konum og fórnarlund þeirra.