Úrval - 01.04.1974, Síða 127

125
lynt. En nú voru skjótar ákvarð-
anir alger nauðsyn.
Michael gat aðeins dvalizt í einn
mánuð í sjúkrahúsinu. Svo átti að
senda hann á fyrrnefnt hæli, ef
ekki yrðu teknar aðrar ákvarðanir.
Loks ákváðum við að hafa hann
heima að minnsta kosti í tvö til
þrjú fyrstu árin.
Ég sótti töskuna með barnaföt-
unum út í geymslu.
Nú gat ég helzt ekki beðið leng-
ur.
Dagurinn, sem ég sótti hann í
sjúkrahúsið, var einn mesti gleði-
dagur ævi minnar.
Ég man, hve ég hafði öfundað
mæðurnar, sem lögðu af stað heim
með börnin sín.
Nú var röðin komin að mér.
Ég var alein heima með Michael
fyrst eftir að ég kom inn úr dyr-
unum.
Ég lagði hann í barnarúmið.
Ég var hamingjusöm.
Auðvitað væri þetta ekki eins
fyrir alla.
Margir foreldrar vangefinna
barna gætu gert rétt í því að taka
þau ekki heim, af ýmsum ástæð-
um. Þar gætu verið heilsufarsleg-
ar og persónulegar orsakir að verki.
Sumir foreldrar rökræða þetta
árum saman og komast aldrei að
neinni niðurstöðu, ásaka ef til vill
hvort annað fyrir eitthvað. sem
enginn getur ráðið við, mistök af
náttúrunnar hendi.
Við þekkjum þessa úrkosti og ör-
in, sem þetta allt skilur eftir í vit-
und manns.
Við vitum líka, hve örðugt er að
fá allar upplýsingar.
Þarna er um að ræða atriði, sem
aðeins foreldrunum einum er kleift
að ræða um og ráða.
Nú hefur Michael verið heima í
meira en heilt ár.
Við erum sannfærð um, að ráð
okkar var rétt.
Hann átti að koma heim. Hann
er ósköp auðveldur, og þægur.
Þannig eru flest eða öll mongó-
lítabörn. Hann grætur ekki mikið,
þótt komið geti fyrir, að hann gráti
af öllum kröftum „ástæðulaust“.
Það er auðvelt að skemmta honum.
Hann er ljúfur, lítill strákur.
Þeir, sem sögðu, að þetta borg-
aði sig ekki, hafa sannarlega sagt
of mikið.
Hann er alltaf tilbúinn að brosa,
og þegar hann brosir ljómar and-
lit hans eins og sólin sjálf.
Auðvitað þroskast hann ósköp
hægt. En fyrst var hann næstum
eins og venjulegt barn. En nú sést
munurinn meira, einkum andlits-
fall og einhver skortur á uppisetu-
mætti.
Við erum ekki að leyna því.
Samt fæ ég sting. þegar starað er
á hann.
Stundum þegar ég hef hann með
í búðir, sé ég konur horfa á hann
spyrjandi.
Mér finnst það eðlilegt, og ég
ásaka fólkið ekki.
Það veit ekkert um „mongól-
isma“, fremur en ég gerði, áður en
Michael fæddist. Sú vitneskja varð
mér dýrkeypt.
Um daginn spurði nágrannakona
mig, hvort ekki væri búið að úr-
skurða hann sem hálfvita. Og í