Úrval - 01.05.1978, Síða 23

UNG X NÝMEÐ R UDOLF NUREJEV
saman að öðrum hlutum. Þetta var
allt og sumt, sem við höfðum af
æfingum fyrir þessa sýningu, að
viðbættum einum morgni. Samt varð
þetta falleg sýning.
Þegar við fórum að vinna saman,
var Rudolf enn mjög ungur og
dansaði með hrifningu, sem minnti á
byrjanda. Seinna lærði hann að hlaða
upp nauðsynlega spennu, er
nefnilega auðveldara að dansa, þegar
maður er í tilflnningalegu uppnámi,
heldur en þegar maður er í full-
komnu jafnvægi. Ég fann, að hann
beinlínis leitaði eftir ástæðum til þess
að æsa sig upp fyrir þýðingarmikil
kvöld. Og ég skildi hann, því ég
notaði sjálf áþekka aðferð. Ég gerði
mig bara hrædda í staðinn fyrir reiða.
Dans Rudolfs fór dagbatnandi.
Þegar við dönsuðum dúettinn út úr
„Sjóræningjanum” var frammistaða
hans blátt áfram stórkostleg. Hann
sat hátt uppi í loftinu með báða fætur
dregna undir sig eins og hann hvíldi á
ósýnilegu fljúgandi teppi. Það var svo
spennandi að fylgjast með honum að
ég gleymdi mínum eigin taugaóstyrk
og dansaði í hrifningarvímu. I New
York heimsókn Konunglega
ballettsins stóðu hrifningarlætin í
minnsta kosti tuttugu mínútur og
tóku ekki enda fyrr en tjaldið var
dregið frá og næsta atriði hófst á
sviðinu.
Svo kom erfitt tímabil. Hneykslis-
snápar blaðanna spunnu upp
rómantískan vef milli okkar Rúdolfs.
Þar sem ég fór aldrei í launkofa með
21
að mér þótti vænt um hann, var það
ærið efni fyrir þá, sem hafa gaman af
að spinna þráðinn og velta sér upp úr
þess háttar. Atvik, sem fyrir kom við
síðari Ameríkuheimsókn olli miklu
moldviðri. I San Fransisco var okkur
boðið ásamt nokkrum vinum til
samkvæmis I hippahverfmu. Eg var
forvitin, svo við skruppum þangað og
var boðið maríjúana. Þarsem hvorugt
okkar reykir nokkurn ttma afþökk-
uðum við og vorum í þann veginn að
fara, þegar lögreglan kom og tók alla
höndum. Fararstjóri ballettsins náði
okkur úr tugthúsinu, en blöðin
ætluðu að rífa okkur í sig. Rudolf tók
þessu mjög vel með tilliti til þess, að
hann hafði alls ekki langað til að fara
í þetta partý. Aldrei heyrði ég
ásökunarorð frá honum. Heldur ekki
frá Tító, sem um þetta leiti stóð í
kosningabaráttu í Panama. En ég
ákvað að framvegis skyldi ég halda
mig við mína venjulega hlédrægni og
ekki leika ferðamann eða kynna mér
„þjóðlíflð.”
Hvað hneykslissögunum um okkur
viðvék, var ekki margt annað hægt að
gera en bíða, þar til þær yrðu sjálf-
dauðar. Sannleikurinn var sá, að
meðan ég van'n með Rudolf og fór oft
út með honum, sá ég hann næstum
aldrei fara heim. Hann hvarf alltaf út
í næturmyrkrið eins og einmana vera í
auðri götu. Það var eitthvað sorglegt
við það hvernig hann hvarf eftir
hlátur og gáska kvöldsins. Þannig er
þetta oft með leikhúsfólk: Það geldur