Andvari - 01.01.1976, Blaðsíða 72

70
FINNBOGI GUÐMUNDSSON
ANDV.VBI
hann, en bað mig að blanda sér ehki í málið. Ég fór að ráðum bans og fékk
umboð ríkisstjórnarinnar til þess að fara með óskir, sem vera skyldu síðasta
orð Islendinga."
Gylfi skýrir seinna í greininni frá því, bversu liann hafi orðið eitt sinn
vorið 1960 ,,að biðja Einar Olaf Sveinsson, sem hafði verið aðaltrúnaðar-
maður ríkisstjórnarinnar bér heima varðandi málið, og Sigurð Nordal að
koma fyrirvaralaust til Kaupmannahafnar til þess að greiða úr nokkrum sér-
fræðilegum vandamálum. Að því átti Jón Helgason einnig ómetanlega aðild.
Niðurstaðan varð jákvæð. Samkomulag náðist um frumvarp, sem allir flokk-
ar á íslandi féllust síðan á sem endanlega lausn bandritamálsins, þótt rnála-
ferli í Danmörku tefðu, að afhending hæfist.
Ráð þau, sem Sigurður Nordal veitti á síðasta stigi þessa vandasama
máls hér heima, voru ómetanleg. Lokaviðræðurnar sýndu, að þau voru byggð
á miklum vitsmunum ekki síður en þekkingu."
Það, sem vannst m. a. í viðræðunum í Kaupmannahöfn vorið 1960,
var, að Danir féllust á að afhenda Konungsbók Sæmundar-Eddu og Flat-
eyjarbók.
Sigurður gat þannig vissulega fagnað úrslitum handritamálsins, og
hann erfði það ekki við stjórnmálamennina, að þeir skyldu ekki vilja fallast
á þá lausn, er honum var næst skapi 1954. Vér sjáum það m. a. á eftirfar-
andi ummælum hans í minningargrein um Bjarna Benediktsson í Morgun-
blaðinu 16. júlí 1970: „Persónuleg kynni mín af Bjarna náðu yfir 38 ár,
frá því er hann hafði einungis fjóra um tvítugt og varð samkennari minn
í háskólanum. Mér er engin launung á því, að þessi kynni voru löngum
„slitin af sennum og sáttum“, ágreiningi um stærri og smærri mál, sem
hvorugur hirti að breiða yfir, en aldrei persónulegs eðlis. Vissulega gat hann
verið þykkjuþungur. En þegar ég lít aftur, verð ég að játa, þótt ekki sé kinn-
roðalaust, að allt það, sem betur og bezt fór í samskiptum okkar, einkanlega
síðustu nítján árin, var fremur honum en mér að þakka.“
Af þeim málum, er þeir Sigurður og Bjarni senntu um, koma flestum
eflaust fyrst í hug skilnaðurinn við Dani á 5. tugnum og handritamálið á
hinum sjötta, en meðal þess, sem vitað er, að Bjarni vann til sætta, er það
framtak Almenna bókafélagsins í formannstíð hans að bjóða Sigurði og
þeim hjónum heim til íslands frá Kaupmannahöfn á sjötugsafmæli Sigurðar