Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1889, Blaðsíða 6

Ekki var þessum rjettritunarnímælum vel tekið á
Islandi. Sá maður, sem þá kvað langmest að í íslenskri
málfræði, Sveinbjörn Egilsson, skrifaði móti peim í
Sunnanpóstinum (2. árg., 167.—185. bls.)1, og fáir eða
engir urðu til að taka upp pessa níu rjettritun. Samt
sem áður svaraði Konráð G-íslason athugasemdum Svein-
bjarnar í 3. árg. Fjölnis (5.—18. bls.), og næstu 4 áV-
gangar Ejölnis (3.- 6.) vóru í öllu verulegu með sömu
rjettritun og 2. árgangurinn. Enn að pessu leiti var
Ejölnir eins og "hrópandans rödd 1 eiðimörku*. Víggarð-
ur sá, sem vani og arftaka (tradition) hafði hlaðið um
hina íslensku stafsetning, var svo ramgjör, að hann
haggaðist ekki liót við pessa snörpu árás, og prír liinir
síðustu árgangar Ejölnis hurfu jafnvel aptur að hinni
eldri rjettritun í ílestum greinum. Gamla rjettritunin
hafði sigrað svo að segja fyrirhafnarlaust.
Afdrif Ejölnisrjettritunarinnar sína pað ápreifanlega,
að framburðurinn er ekki einkaregla stafsetningarinnar,
pó að liann ef til vill œtti að vera pað. Vaninn og
arftakan eru sterk öfl. og hver sem vill umminda eða
bæta hina íslensku rjettritun verður að taka nokkurt
tillit.til peirra. Menn hafa líka látið sjer dæmi Fjölnis
að varnaði verða, og síðan liann leið undir lok liefur
enginn gert sig svo djarfan að tala máli framburðarins
jafnskörulega og Konráð Gíslason eða stinga upp á að
umsteipa rjettrituninni eftir honum. Menn hafa haldið
dauðahaldi í hina gömlu rjettritun, sem Kask hafði
endurbætt, og kákað við hana hver með sínum hætti,
svo að pað vantar mikið á, að rjettritunin sje hin sama
1) Höfundurinn dilur nafn sitt, enn gamlir menn og
fróðir hafa sagt mjer, að grein þessi væri eptir Sveinbjörn
Egilsson. Eflaust hefur hann og átt einhvern þ&tt í henni.
Enn orðfærið á henni er sumstaðar líkara Arna HelgaBÍni enn
Sveinbirni Egilssini.