Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1889, Qupperneq 27

27
leið ekki á löngu, að liægt væri að kaupa dálítið liús
handa honum, og skömmu síðar voru föng fyrir hendi
til að stækka það. Nú varð pað Ijóst fyrir Werner,
hvert æfistarf hann skyldi velja sjer.
Um þessar mundir bönnuðu kirkjustjórnendurnir
Werner að halda nokkra ræðu utan safnaðar síns, og er
ekki gott að vita af hverju slíkt hefur kornið, hvort
það var af því, að þeim haíi borizt ósannar sögur um
hann, eða bannið haii sprottið af ofmikilli varfærni og
hræðslu við kenning hans. AVerner grátbændi um að
bann þetta væri hafið upp; hann kvaðst ekki geta feng-
ið af sjer að neita um að haldaræður, þegar hann væri
beðinn þess, en honum var engin áheyrn veitt; og
eptir langa og þunga baráttu við sjálfan sig, rjeð hann
það af, að sleppa aðstoðarprestsembættinu, og gefa
sig eingöngu við því, að ala upp munaðarlaus börn'
í febrúar 1840 fór hann með 11 börn og fóstru
þeirra frá Walddorf á leið til Reutlingin; liafði hann
þá að eins fáeina aura á sjer. í Reutlingen leigði hann
allstórt hús lianda sjer og börnum síuum fullöruggur
þess, að drottinn mundi styrkja hann til að framkvæma
starf sitt. Uppi á lopti í húsi þessu prjedikaði hann
fyrir vinum sínum. Tilheyrendur lians fjölguðu moð
viku hverri. Lopíherbergið varð of lítið handa söfnuð-
inum, en þá lánaði einn af vinum hans fjárhús til að
kalda guðsþjónustuna í. Tilkeyrendurnir unnu honum
af alhug og vildu leggja líf og fje í sölurnar fyrir upp-
eldis stofnun hans. Pessi hópur var tengdur saman
sterkum böndum og lifði saman sem kristilegt húsfjelag.
Werner og kona hans voru þau, er hjeldu þessu húsfje-
lagi saman; hann hafði kvænzt 1841.
Werner og flokkur hans lifði sparsamasta lífi; út-
gjöld öll voru greidd úr sameiginlegum sjóði, og allir
störfuðu eptir mætti annað hvort að heimilisstörfum eða