Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1889, Síða 53

53
að sjá hlutinn, og jafnframt pau hej-ra um hann, heldur
en eingðngu að lieyra um hann, pá kemursá tími, að slík
söfn koma hjer upp, pví að ekki parf meira heldur en
dálítinn áhuga og iðni til pess að geta fengið slík söfn;.
pað er gott, hve lítið sem fæst.
Loks er að geta pess að eigi er auðið að kenna
landafræði nje annað, svo að í góðu lagi fari, nema með
pví að lesa mikið um fram pað, sem stendur í kennslu-
bókunum. En eigi er gott að koma pví við meðan ís-
lenzkir alpýðuskólakennarar eiga við jafn hörmuleg kjör
að búa sem nú, par sem peir hafa almennt svo lítil
laun, að peir geta tæpast lifað af peim umjpann tírna,
sem peir kenna, en verða að sjálfsögðu að gefa sig við
öðru, pann tíma, sem skólinn eigi stendur.
Stærðalilutföll liluta.
pegar á unga aldri sjáum vjer að hlutirnir eru
misjafnir að stærð og fjarlægð. Mismun peirra finnum
vjer ekki undir eins, heldur smátt og smátt eptir pví,
sem skilningurinn vex. En opt er pað, að jafnvel full-
orðnir menn hafa elcki gert sjer grein fyrir fjarlægð
hlutanna og dæma mjög svo rangt um fjarlægð og
stærð'ahlutföll. j>að er pvi mjög áríðandi að koma
börnunum vel Tskilning um petta. Hið einíaldasta
mál til pess er fetið, og staðurinn, sem mæla á, skóla-
stofan, par sem barnið nýtur kennslu. Kennarinn ætti
að feta lengd og breidd hennar, og sýna nemendunum
aðferðina, og peir ættu að gera pett-a líka; nokkuð er pá
unnið, er nemendurnir hafa fengið æfingu í að mæla
með jöfnum skrefum; svo mætti láta pá ganga í röð-
um úti við og mæla með skrefum einhverja vissa bletti
taka parf tillit til mismunandi stærðar nemendanna.
En mjög ríður á að taka eitthvert mál, bezt er fetið,
draga pað á töfluna, skipta pví 1 pumlunga, og hafa