Freyr - 01.01.1955, Blaðsíða 207

í skógarjöðrum í Noregi og Sviþjóð er beit oft mögur.
Þetta er nú um kýrnar. En hvað um sauð-
féð? Þarf það ekki ræktað land líka að
nokkru? Eigi er ólíklegt að til hagsbóta
gæti orðið, að hafa sauðfé á ræktuðu landi,
til dæmis hin smærri lömb, sem ekki hafa
náð sæmileguni þroska til slátrunar í fyrstu
göngum.
Mundu ekki þessi lömb bæta við sig, ef
þau gengju á ræktuðu landi í þrjár til
fjórar vikur? Þetta þarf að athuga eins
og margt fleira í þessu efni.
Ég hefi hér drepið á viðhorf okkar í
þessu máli. beitiræktinni, þótt grein þessi
sé raunar, og ætti að vera, um beitilönd
biifjár á Norðurlöndum, eða á þeim stöð-
um, er leið okkar ferðafélaga í bændaför-
inni 1953 lá um. Við munum jafnan, á
svona ferðalagi, nokkuð bundnir heimahög-
um, og er það að vonum, og á svo að vera,
því raunar er svona ferðalag farið í þeirn
tilgangi, að eitthvað rýmkist og glöggvist
í hugarheimi okkar um það, sem við höf-
um heima, eða sjáum að heima er látið
ógert, og má þá enga goðgá telja, þó nokk-
uð sé á það minnst í grein eins og þessari.
Að lokum vil ég segja þetta: Land okk-
ar er að byggjast, nýbýlum fjölgar, og á
að fjölga meir, eyðibýli eru reist úr rústum,
byggð þéttist í beztu sveitum landsins.
Allt þetta verður að koma, ef heita á að
við búum í landinu. Stefna ber að því, að
við verðum búmenningarþjóð en ekki
hjarðmennskuþjóð, og er af þessu auðsætt,
að ræktun er það, sem koma skal, ræktun
vetrarfóðurs, ræktun sumarfóðurs og rækt-
un búpenings, og við viljum trúa því, að
ræktun manndóms og sannrar menningar
muni í kjölfarið sigla.
PREYE
fimmtíu ára
197