Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1951, Síða 125

ÞINGTÍÐINDI
105
heimsóttu okkur á þessu liðna starfsári.
Við eigum marga góða vini nú á Islandi
vegna þessarar persónulegu viðkynning-
ar. Og ég veit að þeir hafa það á tilfinn-
ingunni að hingað verða þeir ævinlega
kærkomnir gestir.
Ekki síst þess, sem hefir styrkt böndin
við heimaþjóðina, er koma Dr. Alexanders
Jóhannessonar hingað s.l. haust á vegum
Hanitobaháskólans I sambandi við stofn-
un kenslustólsins I íslenskum fræðum.
Hann er I samráði við Dr. Gillson háskóla-
forsetann hér við að koma þeim kenslu-
stól á framfæri og er það okkur öllum
mikið ánægjuefni að vita af þessum sam-
tökum og þessari samvinnu, sem getur
ekki annað en leitt af sér góðan árangur.
Og með þeirri samvinnu er verið að
styrkja bönd, ekki aðeins á milli Islend-
inga austan og vestan hafs, heldur llka
a milli Islands og hérlendra manna, sem
hefir meira gildi en margir gera sér grein
fyrir.
En auk þeirra, sem styrkt hafa böndin
við ísland með komu sinni hingað vestur,
eru fulltrúar, sem héðan hafa farið til
íslands. Og þó að þeir séu nokkrir tel
ög aðeins upp sjö, sem ég veit af: tvenn
hjón, Dr. og Mrs. S. E. Björnsson, sem
héðan fóru I fyrra og dvöldu á íslandi
nokkra mánuði, og hr. Árna Eggertson
iögfræðing og frú hans, sem fóru heim I
Eimskipafélags erindum. Mrs. Björnsson
kemur hér seinna fram á þingi með kveðj-
l>r fi-á ýmsum félögum og einstaklingum
til Þjóðræknisfélagsins; og Árni Eggert-
s°n, sem einn af nefndarmönnum okkar,
serir það áreiðanlega seinna, en vegna
fjarveru I embættiserindum getur hann
fekki verið staddur á þessu þingi.
Einnig vildi ég nefna Halldór Stvan,
®®m varð fyrir óvæntu veikindakasti og
'l ^ sPltala um tíma á Akureyri. Hann
eíir hrest siðan nógu mikið til að geta
°iað ferðalag hingað aftur til Winnipeg,
en er ekki enn orðinn albata. Ég veit að
taka undir með mér I því, að óska
°num góðs bata. En meö förinni heim
' ti hann ættingja og vini og endurnýj-
n i gömul vinabönd. Og hver sem það
t-eiir er að vinna þjóðræknisstarf. Líka
j1 minnast á Friðrik P. Sigurðsson
jfa Hiverton, sem dvaldi sumarlangt á
s andi og jé(. gefa út kvæðabók þar; og
£ af Hallsson kaupmann frá Eriksdale.
hef.^>a'í*'a Þeim öllum, bæði þeim sem ég
1 nefnt og þeim, sem ekki hafa nafn-
greindir verið, fyrir alt, sem gert hefir
verið á þessu sviði.
Svo á árinu voru tveir menn hér meðal
okkar, sem heiðraðir voru af stjórninni
á íslandi, sem var öllum íslendingum hér
mikið gleðiefni. Þetta telst varla undir
liðnum samvinna við ísland, en ég minn-
ist þess hér vegna þess, hve það sannar
að böndin eru sterk á milli okkar Austur-
og Vestur-íslendinga. Hr. Gísli Jónsson og
Arni Sigurðsson, listamaður, voru sæmdir
riddarakrossi af íslandsstjórn.
Útgáíniuál.
1 sambandi við útgáfumál Þjóðræknis-
félagsins, er lltið annað að segja, en sagt
var I fyrra. Haldið er enn áfram að gefa
út Tímaritið undir umsjón og stjórn þess
ágæta ritstjóra, Gísla Jónssonar, sem hef-
ir ár hvert, síðan að hann tók við stjórn
á þvl, vandað sig á því, og séð um að
það væri með sömu ágætum og það hefir
altaf verið, og verið félaginu til mikils
heiðurs og sóma. Ég þakka honum enn
einu sinni vel unnið starf, og veit að allir
samþykkja það með einum rómi. Og fyrir
auglýsingasöfnun I ritið, vil ég, fyrir hönd
félagsins, votta Mrs. P. S. Pálsson þakk-
læti okkar allra, því án auglýsinga gætum
við ekki gefið Tímaritið út. Ég vildi minna
menn á það, að það er á kostnað aug-
lýsenda að við getum haldið áfram að
gefa ritið út og gefið það ókeypis með
hverju ársgjaldi til allra meðlima félags-
ins. Ég get ekki stilt mig um að geta þess,
að það er I raun og veru skömm fyrir
íslendinga að heimta það að nokkur
stjórnarnefnd leggi á sig það, sem nefnd
félagsins þarf að leggja á sig til að halda
félaginu við, og svo heimta að hún gefi
út Tímaritið I viðbót, og þeir borgi sem
meðlimagjald aðeins einn ómerkilegan
dollar. 1 fyrra var tillaga feld um að
hækka gjaldið upp I tvo dollai’a. Á þessu
ári hefir stjórnarnefndin verið óspör á
sjálfri sér til að vera félaginu og íslend-
ingum til sóma, og oft þurft að gera per-
sónuleg fjárútlát. Mér finst það varla vera
að skipta verkum á réttmætan hátt, að
heimta mikið af nefndinni en borga lítið
sjálfir. Hið minsta sem meðlimir gætu
gert væri að hjálpa nefndinni til að vinna
verk sln og standa I skilum eins og sæmir
nefnd mikilsvarðandi félags, með þvl að
hækka gjaldið upp I tvo dollara á ári,
allra minst. Það hjálpaði til að sýna virð-
ingu á störfum ritstjóra okkar við útgáfu