Tímarit Máls og menningar - 01.12.1974, Qupperneq 143

hinn fróðlegasta inngang að kvæðum og
hugsunum skáldsins, svo langt sem þessi
skrif ná í svo stuttu máli. Loks getur at-
liugull lesandi einnig lært af þeim grein-
um sem í bókinni eru úr þeim ritdeilum
sem Guðmundur átti í um bókmenntir.
Undan farin ár hefur verið hljóðara en
skyldi um Guðmund Finnbogason sem
bókmenntafræðing og gagnrýnanda. Hann
hafði hlotið heimspeki- og sálarfræðilega
menntun og leit bókmenntir og skáldskap
því öðrum þræði frá nýstárlegum sjónar-
hóli í samanburði við það sem hér hafði
verið tíðkað lengstum. Skerfur hans til ís-
lenzkrar bókmenntafræði er einnig merkur
fyrir það að hann flytur með sér út hing-
að ýmis þau viðhorf sem nýjust voru af
nálinni í hókmenntarýni í Evrópu um hans
daga. Hann bregður með öðrum orðum
fyrir sig aðferðum sem injög líkjast þeirri
nákvæmu skýrgreiningu texta og skáld-
skaparmáls sem síðar urðu svo alsiða. Að
þessu leyti má ef til vil segja, þótt það
hafi ekki verið kannað sem skyldi, að
Guðmundi Finnbogasyni beri virðulegur
Umsagnir um bœkur
sess í hópi forvígismanna fræðilegrar bók-
menntakönnunar á Islandi. Raunar er
saga íslenzkrar bókmenntafræði enn ó-
skráð eins og svo margt annað í menning-
arsögu okkar, en þessi bók er vissulega
skerfur til hennar.
Satt að segja þykir mér of lítið í þessa
hók borið af hálfu útgefanda. Lesmálið
verður að ininni hyggju of þungt á síðun-
um vegna þess hve spássíur eru litlar, og
hlutfallið milli letursstærðar og línubils
er auganu ekki nógu létt. Þá er kjölur
hókarinnar einfaldlega mistök: Svona kili
er hægt að nota á reyfara, en menn eiga
að gera betur við menn eins og Guðmund
Finnbogason. Eiginlega er það einkenni-
leg ótízka, og sennilega komin frá smekk-
litlum atvinnuteiknurum og auglýsinga-
mönnum í atvinnuleit, að láta letrið út-
vaða allan kjölinn upp úr og niður úr.
Þessi bók er sem sé ein þeirra sem eru
betri að innihaldi en útliti, og má jafnvel
segja að það einkenni eitt sé nægilegt á-
nægjuefni til að menn gleymi göllum út-
l'ts‘ns' Ján Sigurðsson.
269