Tímarit Máls og menningar - 01.06.1996, Síða 39

Fyrsta viðbragðið var að skorast undan, en hann gat það ekki. Slíkt
hefði verið smekklaust og bent til óeðlilegs veikleika í fari hans. Hann
tók verkefnið að sér og brá sér í vikuferð til íslands. Þegar hann heyrði
við lendingu að flugfreyjan sagði: „Velkomin heim“ mundi hann að
hann hafði oft saknað svipaðs á öðrum stöðum í heiminum, að
farþegar væru boðnir velkomnir heim. Hann tók þetta ekki til sín og
leit svo á að hann ætti ekki heima á einum stað fremur en öðrum, líkt
og flestir nútímamenn.
Það hittist þannig á að veðrið var eins og að haustlagi, þótt á
útmánuðum væri. Honum varð skemmt þegar það rann upp fyrir
honum að þegar hann var barn voru engar árstíðir með sérstakt
veðurfar heldur það sem fólk kallaði umhleypinga og hann hugsaði
með sér að hann væri „umhleypingur“ í lífinu.
Fyrstu dagana leit hann á allt með samblandi af tortryggni og
söknuði. Hann fann fátt af því sem hann hafði horfið frá en datt ekki
í hug að leyfa sér ljúfsárar minningar. Þær gilda ekki í tískunni,
smekkvísin hefur tamið hana. Ef hún á eitthvað skylt við aðrar listir á
hún mest sameiginlegt með málaralistinni. Föt, en einkum skraut-
klæðnaður, hafa frá fyrstu tíð verið ríkur þáttur í henni og stundum
helsta viðfangsefni málara. En maður varð að vara sig á skrautinu sem
er vandmeðfarið og má aldrei vera kjarni málsins. Skraut er utan á
efninu og á aðeins að benda til þess að eðli fegurðarinnar leynist á bak
við eða fyrir utan það.
Við heimkomuna hafði hann hvorki leitað í hús til ættingja né
fyrrum vina heldur fengið sér herbergi á Hótel Borg; þar hafði hann
dreymt um að geta gist í æsku. Nú lét hann það rætast en varð fyrir
vonbrigðum í kyrrðinni fyrstu nóttina. Hótelið var uppgert, gert
óeðlilega fínt og gamalt, svo næsta morgun leitaði hann að öðrum stað
og fann herbergi á gistiheimili hjá lipurri konu og manni sem var
auðsæilega ofaukið. Þegar hann skrifaði nafnið í gestabókina á gang-
inum leyndi hann starfi sínu með því að strika i reitinn og vafði
ljósmyndavélinni inn í handklæði og faldi hana með öðrum græjum
niðri í læstri tösku ef hann fór út án hennar, viss um að maðurinn eða
konan mundu freistast til að líta kringum sig í herberginu og gá í
farangurinn til að athuga hver hann væri.
Á rölti sínu rakst hann ekki á myndefni sem hægt væri að hafa fyrir
bakgrunn þess sem er heillandi og fráhrindandi, sígilt en hverfult eins
TMM 1996:2
37