Skírnir - 01.01.1963, Qupperneq 52

48
Johan Hendrik Poulsen
Skímir
kallaður Álvabuur, og er nafn þetta eldra en núverandi byggð.
Form nafnsins bendir til, að staðurinn sé kenndur við álfa,
en þess gætir í nokkrum færeyskum örnefnum. Sterkt beygð
mannanöfn eins og Tórur hafa oft í mæltu máli veika beyg-
ingu í aukaföllunum. Það er þess vegna ekki loku fyrir það
skotið, að einnig þetta valdi því, að skáldið lætur Álf sitja
í Skopun.
Athygli mín beindist á nýjan leik að þessu máli sumarið
1960, þegar ég var heima í sumarleyfi. Verið var að leggja
veg niður að ströndinni fyrir norðan bæinn, þar sem á að
gera nýjan hafnargarð. Þegar menn voru að grafa í Álvabo,
komu þeir niður á bæjarrúst. Þar fannst m. a. talsvert af
brunnum viði og i eldstónni stórt brot af eirpotti. Enn er ekki
búið að vinna úr þessmn fundi, og mikið er enn ógrafið. Eg
hef séð hér í Þjóðminjasafni pottbrot greinilega lík því, sem
fannst í Skopun, og eru þau víst frá 14. öld. Þetta er tímabil
svartadauða, og er það vel hugsanlegt, að síðasti bærinn í
Skopun hinni eldri, eins og svo margir aðrir staðir í Fær-
eyjum, hafi liðið undir lok vegna þessarar hræðilegu sóttar.
Nú voru auðvitað allir, sem þar voru að vinna, fegnir því,
að bær Álfs hins sterka væri fundinn, og skiptir það ungt
þorp miklu máli að vita til þess, að þar hafi frægur maður
búið, jafnvel þótt hann sé ekki að góðu kunnur.
Eitt er óskhyggja, en annað er raunveruleiki. — Mér var
kunnugt af athugasemd í bókinni Fœmsk sagnhistorie eftir
dr. Jakob Jakobsen, að Finnbogaríma væri runnin frá Finn-
boga sögu hins ramma, og þegar ég kom aftur til Islands, fór
ég að lesa hana í Fomritaútgáfunni, og furðaði það mig, hve
skyldleikinn var náinn með færeyska kvæðinu og samsvar-
andi kafla í íslenzku sögunni. Virtist mér það mjög forvitnilegt
að gera rækilegar athuganir bæði á skyldleikanum með sögu
og kvæði og því, sem er sérkennilegt í kvæðinu. Það er tals-
vert, bæði í atburðarás og einstökum atriðum, svo sem ör-
nefnum og orðum.
Ég ætla lítillega að benda á sumt af þessu, án þess að tefla
á tæpt vað í sönnunum og tilgátum. Til þess hef ég kannað