Skírnir - 01.01.1963, Page 58

54
Johan Hendrik Poulsen
Skirnir
er einnig kvæðið frábrugðið sögunni að því leyti, að Finnbogi
lýsir víginu fyrir mæðgunum. 1 sögunni bíður hann, þangað
til hann og Ragnhildur eru ein á skipinu á leið frá Sandey.
Samkvæmt sögunni gengur hann ekki að eiga meyna fyrr
en seinna.
Víg Álfs spyrst til Hákonar jarls, og Finnbogi verður að
fara utan frá Færeyjum til að gera grein fyrir verkum sínum.
Hann tekur land á Berinar vág (Björgvin?), gengur norður
yfir Dofrafjöll og fyrir Hákon jarl og færir honum skatt af
Færeyjum, en jarl tekur honum illa: „Tú hevur vegið i För-
oyum ein mann / Álvur sterki so æt hann.“ Hann verður að
berjast við blámann, sem hann hryggbrýtur á steini, og síðan
reyna sund við hvítabjörn á Tarvatjörn. Þetta örnefni er eftir-
tektarvert og hlýtur að vera búið til í Færeyjum — öll til-
brigði kvæðisins hafa það. Orðið tarfur er, sem kunnugt er,
komið í norræn mál úr keltnesku og kemur aðeins fyrir í
íslenzku og færeysku. 1 Noregi getur slíkt örnefni ekki kom-
ið fyrir. —
Finnbogi drepur björninn á svipaðan hátt og í sögunni,
stingur hann með hnífi, sem móðir hans hafði gefið honum.
Hann nær hylli jarls og verður skattheimtumaður hans í
Færeyjum.
Hér á undan hef ég í stórum dráttum leitazt við að rekja
efni kvæðisins og um leið bent á sumt það, sem er líkt sögu-
kaflanum, og sumt það, sem er frábrugðið. Þetta mætti ræða
miklu rækilegar, enda er efnið ærið. En það er ekki einungis
að efni til, að skyldleikar eru með sögunni og kvæðinu, stíl-
bragð og orðfæri eru oft afar svipuð, og væri það skemmti-
legt að taka eitthvað fram um það.
Finnboga saga.
Síðan gekk Finnbogi út
á skutuna, ok þótti Álfi
niSr ganga viS skútan —
[það var vegna þunga
silfursins, sem Finnbogi
hafði með sér].
Finnbogaríma.
Finnbogi inn á snekkjuna seig,
snekkjan niSur um nagla neig.
[Þetta erindi er á svipuðum stað í
kvæðinu og í sögunni í öllum tilbrigð-
um nema A, sem Svabo skráði 1782.
En þar stendur það seinna, þá er