Skírnir - 01.01.1963, Qupperneq 123

Skirnir
Um veiðiskap og aflahrögð í Homafirði
111
róið á enda. Þegar lokið er að gefa út net og tog, draga land-
togsmaður og báturinn netið á milli sín með straumi. Mynd-
ast nú brátt bugur á netið, og er dráttur þykir orðinn hæfi-
lega langur, hægir landtogsmaður á sér, en bátsmenn róa á
svig til sama lands. Netið er nú bugað hægt og gætilega að
landi, þess gætt, að veiðin sleppi hvorki yfir né undir netið,
og loks er allt dregið á þurrt, upp á eyri eða upp í fjöru. Á
sumum veiðistöðum hagar svo til, að ekki er þess kostur að
draga upp á þurrt, og verður þá að buga í vatni, misjafnlega
djúpu. Draga þá tveir sinn fláateininn hvor, en einn dregur
báða steinateina saman og reynir að fylgja botni. Er þannig
myndaður poki í bugnum utan um veiðina og netpokinn síð-
an innbyrtur í bátinn með öllu í. Er lokið er að hirða aflann,
er rusl og leir hrist og skolað úr netinu og búizt til næsta
dráttar. Þannig er dregið fyrir áfram með fram fjörunni eða
farið úr einum álnum í annan út allt fallið og e. t. v. það
næsta líka.
Sá, sem er á landtogi, verður að jafnaði að vaða, misjafn-
lega djúpt, í hné, mitt læri, stundum dýpra, þó að stundum
hagi svo vel til, að hann geti gengið á þurru. Áður fyrr munu
menn hafa „vaðið í sjálfum sér“, eins og Norðlendingar segja,
þ. e. verið verjulausir til fótanna, þó að skinnsokkar kunni
eitthvað að hafa verið notaðir. Hefur þá allmikil vosbúð fylgt
þessum veiðiskap, einkum ef vaða varð með útenda líka,
e. t. v. upp undir hendur, en eftir að gúmstígvél fullhá komu
í notkun, mátti sleppa við að vökna í fætur, þegar bátur var
til afnota.
Veiði var misjöfn, 1—2 fötur, hálftunna, sjaldan meira í
drætti, mest tunna. Fyrr á öldum var aflinn mældur í belgj-
um (kálfsbelgjum), og taldist það góður afli, ef fullur belgur
kom í hlut á einu falli. Stundum fengust nokkrir silungar
með, bleikjur og urriðar. Þeir voru skæðir með að stökkva
yfir buginn, þegar fór að kreppa að þeim. Lúran var skarkoli
og sandkoli, mest af henni á stærð við meðalmannshönd,
nokkuð stærra, sumt smærra. Meira var af skarkolanum.
Þetta er ungviði, sem á fyrir sér að stækka, og sagt er, að