Skírnir - 01.01.1963, Blaðsíða 139

tikírnir
Leikritaval í Reykjavík um aldamótin
127
verk, og Sigurð Magnússon cand. theol., sem lék orðlipran
smala. Brátt var svo tekið að leika Hellismenn, þar sem Ind-
riði virðist sjálfur hafa verið meðal leikenda, og notuð hafa
verið hin gömlu leiktjöld Sigurðar Guðmundssonar. Loks var
svo leikin Frænka Charleys, sem öðlaðist vinsældir og var tek-
in til sýningar aftur árið eftir. Því miður er ekki ljóst, hvort
Indriði var líka með það árið, en leikendur eru flestir hinir
sömu og stefnan í leikritavali er óbreytt: þá er tekinn til sýn-
ingar Skugga-Sveinn Matthíasar Jochumssonar. Sú sýning
fékk þó heldur ómilda dóma bæði í Isafold og Fjallkonunni.
I heild má segja, að gagnrýnendur blaðanna styðji þessa
„bókmenntalegu“ og þjóðlegu viðleitni í verkefnavali. Það eru
miklu fremur sýningarnar, sem hljóta gagnrýni, en sé fund-
ið að leikritunum, eru það sjónarmið raunsæisstefnunnar, sem
þá voru mörgum menntamanninum töm, sem gerðu vart við
sig. Afstaða blaðanna til þess, sem boðið var upp á í Good-
templarahúsinu, var gagnstæð þessu. Verkefnaval þess leik-
flokks var ekki ólíkt því, sem Edward Jensen og leikflokkur
hans hafði meðferðis, er hann var í tízku í Reykjavík og öðr-
um bæjum nokkur sumur í byrjun síðasta áratugs aldarinnar.
Edward Jensen var ekki í hópi fremstu leiklistarmanna Dana
og enginn úr leikflokki hans heldur, en þó hafði mönnum
brugðið svo við að sjá leikið af kunnáttu, að Danirnir áttu í
fyrstu miklum vinsældum að fagna, og þó að blöðin létu sér
fátt um verkefnavalið finnast, öðlaðist það almenningshylli.
Það voru mest stuttir söngvaleikir, sem Danirnir léku, sóttir
í Folketeatret og Casino í Kaupmannahöfn. En þeir höfðu
orðið eftir í Goodtemplarahúsinu í Reykjavík. Blöðin voru
ólöt að gera lítið úr þessu eilífa smælki eftir Erik Bögh, P.
Engell, Arnesen, Sophus Neumann o. s. frv. og kalla þessi
leikrit lítilfjörleg, léttvæg eða því um líkt, þegar ekki var
dýpra tekið í árinni. Þegar leikritið „Tilfældigheder“ eftir Otto
Benzon villtist inn á verkefnaskrá Dananna, segir svo í Þjóð-
ólfi (24. júní 1892): „... en ekki mun öllum þorra áhorf-
enda hér hafa þótt jafnmikið til þess koma, sem annars ómerk-
ara, er leikið hefur verið. Það þykir optast bezt, sem mest
verður hlegið að, hvernig sem það að öðru leyti er úr garði