Skírnir - 01.01.1963, Page 146

134
Sveinn Einarsson
Skírnir
því: að draga íslenzka leikmennt upp úr soranum og beina
henni að sem hæstu og veglegustu takmarki, sem unnt er.“
Þessi orð áhrifamanns í stjórnmálum landsins og eins helzta
stuðningsmanns félagsins á alþingi voru alvarleg áminning
og ábending um það, að fylgzt var með, hversu því tókst að
rækja hlutverk sitt, mæta þeim kröfum, sem til þess voru
gerðar og það ætlaðist sjálft til, að til þess væru gerðar um
listrænt starf.
Árið eftir tóku Jón Jónsson (Aðils) og Bjami Jónsson frá
Vogi við leiðbeinendastarfinu af Einari Hjörleifssyni, sem þá
fluttist til Akureyrar. Áhrif Bjarna frá Vogi lýsa sér í því,
að tekin eru til sýningar leikritin „Hin týnda Paradís“ eftir
Ludwig Fulda og Heimilið (Magda, Die Heimat) eftir Her-
mann Sudermann; ennfremur voru á verkefnaskránni tveir
danskir leikir, sem ekki höfðu verið sýndir áður í Reykjavík,
nefnilega Silfurbrúðkaup eftir Emmu Gad og Skírnin (Bam
i Kirke) eftir Carl Möller, svo og nokkuð í gamla stílnum,
Hjartsláttur Emilíu, Nei o. s. frv. Leikur frú Gad, sem sýnd-
ur hafði verið á Dagmarleikhúsinu í Höfn nálega áratug áður
og fengið góðar viðtökur, fékk í rauninni hlutfallslega jafn-
góðar viðtökur hér, þótt undarlegt væri og leikurinn danskur.
Jón Ólafsson er beinlínis þeirrar skoðunar í blaði sínu Reykja-
vík (16. nóv. 1901), að þetta sé bezta leikrit, sem Leikfélagið
hafi tekið til meðferðar (ef Milli bardaganna eftir Bjömson
sé undanskilið, en þann leik hafi Leikfélagið ekki ráðið við).
Skírnina hafði Möller samið í samvinnu við William Faber
og byggt á hugmynd úr „Le Bátéme du petit Oscar“ eftir E.
Grangé og V. Bemard; hafði leikur þessi í tvo áratugi til-
heyrt verkefnaskrá Casino-leikhússins í Höfn. En hvað hann
snertir, var sami gagnrýnandi nokkuð annarrar skoðunar.
Kvaðst hann (Reykjavík 12. apríl 1902) reyndar hafa lesið
Skímina, „og það var nóg til þess, að ég hafði enga lyst til
að sjá hana“. Þjóðólfur hvikar hins vegar ekki frá afstöðu
sinni til alls dansks. Silfurbrúðkaupið fær þennan dóm:
„Efnið í leik þessum er ekki neitt sérlega tilþrifamikið, en all-
vel með það farið . . .“, og hvað mannlýsingarnar snertir, þá
munu þær „gripnar beint út úr daglega lífinu í Danmörku