Skírnir - 01.01.1963, Qupperneq 150

138
Sveinn Einarsson
Skírnir
Hannes Þorsteinsson orðalagið: „miðlungsframmistaða yfir-
leitt“.
Hér er ekki réttur vettvangur fyrir bókmenntalega grein-
ingu leiksins, né heldur að rekja ýtarlega hugsanleg áhrif frá
erlendum höfundum. Hannes Þorsteinsson finnur að umhverf-
islýsingunni, að hún sé ekki sérlega íslenzk, og sízt er því að
leyna, að þetta leikrit gæti ekki síður en sum leikrit Ibsens
gerzt í norskum smábæ, og bágt á ég með að trúa, að hin
skyndilega skemmtisigling unnustans nóttina eftir opinber-
unina falli réttilega inn í sannferðuga lýsingu íslenzks yfir-
stéttarfólks um aldamótin. Hins vegar myndu nútíðarmenn
finna í leiknum meira af aldarfarslýsingu en Hannes Þor-
steinsson vildi vera láta. Og þar er að minnsta kosti ein mann-
lýsing, sem kalla má landnám, sem var ný í íslenzkum sögum
og á íslenzku sviði. Lýsingin á yfirstéttarkonunni Sigríði John-
sen, nærfærin og blæbrigðarík, gefur leiknum gildi.
Hér er líka í fyrsta sinn gefin á sviðinu raunsæileg lýsing
á hinni vaxandi borgarastétt; ásamt Páli J. Árdal á Akureyri
verður Indriði hér reyndar upphafsmaður annarrar höfuð-
greinar íslenzkrar leikritunar, í fótsporin fylgja Einar Hjör-
leifsson Kvaran, Guðmundur Kamban, Agnar Þórðarson, Jök-
ull Jakobsson. Og þó er Indriði Einarsson helzti forsvarsmaður
hinnar stefnunnar, allt þar til Jóhann Sigurjónsson kveður
sér hljóðs.
„Skipið sekkur“ naut vinsælda áhorfenda, enda þótti sýn-
ingin yfirleitt takast vel, ekki sízt frá sviðstæknilegu sjónar-
miði, en fyrir slíku hafði Indriði auga. Sýnt var 9 sinnum, en
hefði orðið oftar, segir Indriði í endurminningum sínum (og
tölur um aðsókn styðja þá staðhæfingu), ef ekki hefði orðið
sjóslys, sem gerði það að verkum, að hætt var sýningum.
Þá vakti og mikla athygli þetta leikár sýningin á „Víking-
unum á Hálogalandi“. Þjóðólfur (24. apríl) gerir samanburð
við sýninguna 1892 og kemst að þeirri niðurstöðu, að sú síð-
ari taki hinni fyrri fram um margt, einkum sé betri túlkun
á hlutverkum Hjördísar og Sigurðar (Gunnþórunn Halldórs-
dóttir og Helgi Helgason). Kristján 0. Þorgrímsson ber ekki
lengur frá eins og 1892, en það segir blaðið, að geti stafað af