Skagfirðingabók - 01.01.1967, Blaðsíða 150

SKAGFIRÐINGABÓK
beitarjörðum var fjármennskan mikið í því fólgin að finna út gjafar-
þörf dag hvern við breytileg beitarskilyrði. Jón sagðist alltaf gefa
jafnt. Hafa tíu kindur um hneppið, en hjá honum mun hneppi hafa
þýtt fang, heldur í minna lagi. Skepnur urðu hændar að honum, og
hann lagði sérstaka áherzlu á góða meðferð þeirra ungviða, sem að-
eins áttu að lifa í fáa daga.
Jón fór sínar eigin götur og hirti ekki mjög um siðvenjur síns
tíma. T. d. sagði hann á gamals aldri, að hann hefði aldrei barið barn.
Ollum börnum, sem kynntust honum, þótti vænt um hann. Hann var
vínhneigður sem fyrr segir, og drakk gjarnan einn. Þó undi hann vel
liag sínum í veizlum, þar sem vín var haft um hönd, enda þar vinsæll
vegna hagmælsku og hnyttinna tilsvara.
Eitt sinn var Jón við útför mikils efnabónda í nágrenninu. Atti
bóndi sá dóttur eina vanheila. Eigi að síður bar henni ríflegur erfða-
hluti. Meðan á erfidrykkju stóð, þá skýrir einn gildur bóndi og fé-
gjarn frá því í heyranda hljóði, að hinn framliðni hefði verið búinn
að biðja sig að taka að sér hina vanheilu stúlku, þegar hans nyti
ekki lengur við. SIó nú þögn á viðstadda, því að flesta mun hafa
grunað, að það væri frekar vegna arfhlutans en umhyggju fyrir stúlk-
unni, sem þessu máli væri hreyft. Jón á Gilsbakka sat álútur og reri
fram í gráðið, en rauf loks þögnina með því að segja hægt og stilli-
lega: „Hann hefur líklega beðið þig þess, þegar hann var jarðaður
hann Bjarni bróðir þinn". Jón fékk ekkert svar, og varð aldrei meir
úr þeirri ráðagerð. Svo var mál með vexti, að bóndi þessi átti bróður,
sem Bjarni hét. Gat hann ekki séð sér farborða og var á vegum bróður
síns um skeið. Var hann talinn illa haldinn og hefði það flýtt fyrir
dauða hans.
Sagt er, að Stefán Jónsson, faktor, hafi beðið Jón þess að skamma
sig aldrei, þegar aðrir heyrðu til.
Maður kom að Gilsbakka að kvöldi dags og spyr Jón, hvort hann
geti lofað sér að vera um nóttina: „Við getum nú talað um það í fyrra-
málið", svaraði Jón.
Jón sá oft það, sem öðrum var hulið. Flest er nú gleymt um það,
en nokkur atvik skulu þó tilfærð.
148