Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Page 9
Islandsljóö um áramótin (XI. 2.)
Aumt er að sjá þig, eyjan fagra,
örmagna naga beinakex,
svo nákuldableika og níðingsmagra,
1936.
Nú hirðir enginn um heiður þinn;
hröfnum fjölgar við þingstaðinn.
Þú varst þó fyrrum vel í holdum,
vormorgunroði’ á kinnum sást.
Það var kraftur í þínum moldum,
þegnunum aldrei mykjan brást.
Börn þín lifðu á brjóstamjólk
og bændurnir voru „Sjálfstætt fólk“.
En nú ertu hvít og kinnasogin,
kraftur horfinn úr æð og sin.
Lendavisin, í baki bogin,
með „bjásturssvip kringum munnvikin".
Og innanbrjósts — fyrir andstreymið —
eins og „þorski með ristan kvið“.
Enginn vill lengur að þér hlúa;
emjandi börnin glorhungruð
geirvörturnar með græðgi sjúga —
— þau gerast of menntuð fyrir snuð.
Og þó er það öllum augum ljóst,
að engan metta þín visnu brjóst.
Betra’ er þó en að betla’ og stela,
að börnin þfn fengju minni skammt.
Kristmann dúsu og Kiljan pela,
og Kamban snuð — ’éld ’ann lifði samt!
Og venja svo af hin eldri peð,
sem eru farin að ganga með.
Væri það ekki góður greiði,
og gæti hjálpað þér ögn í svip:
að senda norður í „Sandgilsheiði“
svona til dæmis „nokkur hrip“.
Kristmann gæti svo kennt þeim þar
kærleik um „bjartar næturnar“.
Ef börnin áfram brjóst þín naga,
til bjargar ei finnast nokkur ráð.
Þá er úti þín ævisaga,
— sem Ólafur hefur lengi spáð (þráð). -
Með lamaðan kraft og lúinn væng
þú leitar hælis í Bretans sæng.
5