Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Qupperneq 23

(XI. 9.)
Ástarkvœöi.
Eg man, er við fundumst í fyrsta sinn,
— mín fjárhirzla tóm — og statusinn
í allra aumasta lagi.
En viðkunnanlegi vanginn þinn
og voðfeldi, ögrandi svipurinn
af níðsterku, norðlenzku tagi.
Ég sagðist heita’ — eins og satt er — Jón,
þú svaraðir „Guðrún“ í lágum tón.
— Við gripum hvort annars hendur.
Svo horfðumst við á, og upp á við,
örlítið niður, — á skakk og snið,
hvað sjálfsagt á sama stendur.
Svo fór ég að tala um tunglið við þig,
þú talaðir fyrst í stað ekkert við mig;
hver sinnar glópsku geldur!
Þó fór ég að tala um Bíó og ball,
Bárudansleik og Gúttóskrall,
þá svipur þinn hýrnaði heldur.
Og ég sagðist ákaft elska þig,
þú endurtókst þetta sama við mig.
Og við urðum bráðánægð bæði.
Svo kom loks að þvf við sögðum ei neitt,
en seinna varð Ijóst, að við hugsuðum eitt:
um hjónarúm, herbergi’ og næði.
Nú þrengjast gjarðirnar, Guðrún mín,
grannvaxna stúlkan, sem varst svo fín
og móðins, á mjóslegnum dögum.
Fyrst svona er komið, þá sýnist mér bezt
að semja’ upp á lífstíð og slá einhvern prest
um gifting, sem gildir að lögum.
z.
„Mörgu fólki er svo farið, að það hefur ekki
lund til að leita á náðir leynisala“.
(„Sér er nú hver náðin; 20% hækkun“, hugs-
um vér, en lofum honum að halda áfram):
„En einstrengingsleg framkoma af hálfu Áfeng-
isverzlunarinnar undir slíkum kringumstæðum
hefði getað leitt til þess, að andúðin gegn smyglun
og ólöglegu lyfjabúðaráfengi rénaði hjá almenn-
ingi. Þessi jólaglaðningssala okkar var ekki ann-
að en einn liður í starfsemi hins opinbera til að
forða því, að mikill hluti almennings snúist á
sveif með hverskonar ólöglegu athæfi í áfengis-
málunum".
Vér höfum setið hljóðir undir þessari ræðu, en
opnum nú aftur munn vorn, svolátandi:
„Vel er þetta mælt, Brandur, og af meginrök-
um að vera fjandi smellið, og lengi vissum vér, að
þú varst rökfastur. Ég vorkenni þér ekki, þegar
Felix og Guðrún fara að heimta þig dreginn á
bálið. En þú varst að tala um ráðstafanir af hálfu
hins opinbera. Var þetta þá gert eftir ordru frá
ráðherranum?"
„Auðvitað var það gert með hans samþykki“.
„Það höfum vér líka heyrt, en hitt með, að það
samþykki hafi ekki komið fyrr en eftirá. Er nokk-
uð til í því?“
„Mér finnst sama hvenær gott kemur“, segir
Guðbrandur.
„En hvernig á að koma því heim við það, sem
þú sagðir áðan, að þú hafir verið að forða fólki
frá sprúttsölunum, að meðal jólakúnnanna voru
einmitt einn eða fleiri þékktir sprúttsalar?“
„Þeir komu þar sem prívatmenn“, segir Guð-
brandur, „og ég hef nóg vitni og þau fullgóð að
því, að við létum þá sveija sér upp á að drekka
það sjálfir, sem þeir fengju hjá okkur“.
„Ætli útkoman hafi ekki orðið sú, að þeir hafi
sveijað ykkur?“
„Það er vel mögulegt, en það sýnir bezt, hvað
góðir við erum, ef lögbrjótum liggur illa orð til
okkar. En þetta síðasta, sem þú sagðir, get ég
annars brúkað sem eitt meginrak í viðbót við hin,
sem þú heyrðir“.
„Ekki mun af veita, því að Felix hefur bölvað
sér upp á, að verða ekki vægur við þig“.
„Nú, hefurðu kannske hitt hann?“
„Já, rétt áðan, og það var gott, að þú sást hann
ekki, svona var hann vondur“.
„Ég á þá von á góðu“, segir Brandur.
„Það gefur hverjum eins og hann er góður til“,
segjum vér, „og þið hefðuð átt að fara eftir því
við jólasöluna, og munið það kannski næst, að
selja alls ekki nema gútemplurum“.
„Asskoti gaztu þarna hitt naglann á höfuðið",
segir Brandur, „þetta skal ég muna næst“.
„Felix ætlar nú að sjá svo um, að það verði ekk-
ert „næst“ hjá þér“, segjum vér um leið og vér
kveðjum Brand, sem er í svo mikilli geðshrær-
ingu, að hann steingleymir að bjóða oss „einn lít-
inn“.
19