Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Blaðsíða 27

urstu flíkum. (Þetta síðasta var gert með tilliti
til soldáta þeirra, er jafnan fylgja konungi, því að
margir þeirra hafa komið hér fyrr, og þá aldrei
látið undir höfuð leggjast að líta inn á Fjallkon-
una, sem á þeirra máli heitir Fjældkanonen.) Það
má segja, að þessi dagur væri mjög vel lukkaður.
Þéttings suddi var allan fyrri hluta dags, er jöf-
urr sté á land, og því allar regnhlífar borgarinnar
í brúki, og voru þó margir, og það góðir borgar-
ar, regnhlífarlausir; þær hafa ekki fengizt keypt-
ar í hálanga tíð, því að „ekki brúkuðu forfeður
vorir regnhlífar“, eins og Skúli sagði við oss, einu-
sinni í vor, er vér vildum fá eina flutta inn. (Hér
hefst móttöku-útvarpið.)
Konungsskipið liggur við Sprengisand. Þetta er
allra laglegasta skip, á stærð við Súðina, en
nokkru nýlegra, eða að minnsta kosti nýmálað.
Veiðikafteinn konungs stendur uppi á stjórnpalli
í fullum skrúða, en trollið liggur á þilfarinu, lög-
lega umbúið. Nú stingur konungur höfðinu út úr
dyrum á yfirbyggingu skipsins, en Hermann
gengur að landganginum, til að vera við öllu bú-
inn. Nú gengur konungur niður landganginn og
drottningin á eftir honum. Konungur heilsar Her-
manni og svo drottningin. Þeir karlmennirnir
spyrjast almæltra tíðinda. „Það er rekjan“, segir
konungur. „Já, það hefur gengið á þessum útsynn-
ings-frassa hér undanfarið", segir Hermann, „lík-
'lega vegna þess, að aðal-veðurfræðingurinn okk-
ar er upp á Vatnajökli og hinn þorir ekki að spá
nema sama veðri, og svo verður náttúrlega aldrei
sama veður“. „Hvordan staar det til med den lille
Mussolini?“ segir konungur, því að nú kann hann
ekki meira í íslenzkunni. „Han er gaaet nord og
vil hilse paa Deres Majæstet i sin egen Fjerding“,
segir Hermann, en nú kann hann ekki meira í
dönskunni, og tala þeir fátt úr þessu, enda gengur
nú kóngur til og heilsar öllum helztu embættis-
mönnum og fulltrúum erlendra ríkja og spyr þá,
hvernig þeir hafi það, og þeir segjast allir hafa
þa^takk-bærilegt. Rétt í þessu er drottningin að
heilsa Hjalta og þau brosa bæði, svo að kóngi þyk-
ir nóg um, og verður því drottning að slíta sam-
talinu löngu fyrr en hún vill, og Hjalta þykir sýni-
lega líka súrt í broti. Nú eru þeirra konunglegu
hátignir og hágöfgir búin að heilsa öllum helztu
mönnum og Hermann snýr sér að kóngi og segir:
„Jæja, ættum við ekki að fara heim til mín og fá
okkur eitthvað í gogginn?“ Konungur brosir og
svarar: „Ja, lad os endelig faa noget i goggen“.
23