Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Blaðsíða 32

Þurrir dagar. (XL u >
Nú kemur ekki vikum saman deigur dropi úr lofti.
Dragoninn er forsmáður og allskyns fylli-sukk.
Gamlir, reyndir drykkjumenn þeir gapa þurrum hvofti
og gaeða sér á mjólkurblandsins hressilega drukk.
Menn Iifa orðið hæglega’ upp á heiðarlegan máta,
hamingjan og gæfan virðast berja á hvers manns dyr.
Kaupmönnum og bankastjórum hæfir tútta og táta;
ég tala nú ekki um dúsur eins og gerðust hérna fyr.
Alltaf kemur meira og meir’ hjá Brandi í flösku-
bynginn.
Bindindi’ er á Ieiðinni að verða þjóðarmein.
Lögreglan er atvinnulaus allan sólarhringinn;
ekki nokkur kjaftur til að flytja upp í „Stein“.
I forsælunni skuggar eldri timburmanna togna.
Tilveran er ömurleg með stúku- og Gúttó-lýð.
Og mér sagt, að nefstrýtan á Brandi sé að bogna,
já, búast má við krankleika í svona þurrkatíð.
Síðan að menn hættu svona dag og nótt að drekka,
er dapurlega ömurlegt um suma staði’ að gá.
Nú sést ekki bóla neitt á brennivínsins ekka.
Báðir, Láfi og Snorri, eru að verða af og frá.
Bagaleg er þurrkatíðin, þrálát kvöld og morgna;
nú þyrfti’ að rigna bráðlega, eða helzt af öllu strax.
Þótt ölkeldurnar fyllist, vilja árnar stundum þorna,
svo enginn stórlax Reykjavíkur getur veitt þar lax.
Bindindis í þönkunum við þraukum allan daginn,
já, það má segja, að nú er horfið flest, er áður var.
Nú ganga bæði ég og aðrir ófullir um bæinn,
ekki — meira’ að segja — neitt að hugsa um
kvennafar.
Sólin varpar geislunum og kyssir föstum kossi.
Kveður fugl í Ioftinu við yndislegan tón.
Og svo eru’ alltaf skemmtanir og skröll á Alafossi,
með skonrok, kaffi, cítrón, mjólk og vatn — og
Sigurjón!
Gamlar, reyndar tengdamæður gugna’ og kjaftátt
missa;
þær geta naumast skilið svona lagað tungumál.
Mataræöi og þjóöþrit
(XI. 14.)
Þegar rauða stjórnin í landinu hafði það mál
sitt fram á Alþingi, að einoka bæði grænmeti og
ferðamenn, sáum vér þegar af hyggjuviti voru,
að bráðlega myndu ekki aðrir en kratar og aðrir
nýkapítalistar leyfa sér þann lúxus, að kaupa kál-
höfuð eða kartöflupund sér til matar, og yrði því
eitthvað til bragðs að taka áður en kjósendur vor-
ir hryndu úr hungri. Fengum vér með sniðugheit-
um því til vegar komið, að Moggi veitti 50 krónur
úr flokkssjóði vorum til verðlauna handa þeim,
sem kæmist næst því göfuga takmarki, að kenna
fólki að lifa af engu. Þetta má heita, að gengi
fljótt og vel; matseðillinn kom og fékk sín verð-
laun. Hér verður hann ekki prentaður upp, þar eð
hann mun vera til í glasi og ramma í hverju íhalds-
eldhúsi, heldur viljum vér aðeins koma með fáein-
Góðir, þarfir borgarar þeir gapa og verða hissa,
gæðingar, sem fengu aldrei nema hálfa sál.
Og nú er allsstaðar um land og sjó að lygna.
Lognmolluna templarar og slíkir fuglar þrá.
En Vilhjálmur frá Skáholti hann vill nú Iáta rigna,
því vætuna — þó útvortis sé — þurfa menn að fá.
Að landið fari á höfuðið, ég held ei — nokkurn-
tíma,
því höfuðið er dásamlega ferkantað og gott.
Menn hafa það á samvizkunni’ a'ð Hermann kunni’
að glíma,
svo höfuðið mun standa sig í gegnum þurrt og vott.
Margir eru hryggir, og lítil væta’ í vændum,
á wiskýinu okurprís og fyllilega það.
En þetta’ er sjálfsagt uppgripa- og aflatíð hjá
bændum;
ullin þornar prýðilega, mórinn, skán og tað.
En ég og fleiri vonum þó, að vökni einhverntíma,
og vonin gefur mönnum stundum sæmilegan þrótt.
Hvernig eiga ég og aðrir öðlingar að ríma
alveg bráða skraufþurrir og kannske’ um miðja nótt?
En nú er flaskan tóm og því lýk ég þessu ljóði,
nú legg ég frá mér skrifföngin og þetta góða blað.
Konan mín hún rumskar svona rósfögur í hljóði;
ég renni mér undir sængina — og ekki meira um það.
z.
28