Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Qupperneq 35

Hundar. <xi.
Flesta hunda um dauðans dyr skal senda
— nú dregur fyrir sól hjá margri tík —.
Hundadagar hafa tekið enda,
með heiðri og sóma fyrr, í Reykjavík.
En umhyggjusöm yfirvöldin hafa
undantekið marga hunda samt,
því ýmsir hundar eiga aÖ fá að lafa,
ef apótekin vilja selja „skammt“.
Þeir, sem hér í höfuðstacSnum ráða,
halda um réttarfarið sterkan vörð.
Rauða hunda í ráði er að náða,
því rautt er orðið flest á vorri jörð.
Já, allar reglur undantekning hafa
— er það reglusemi og mikið vit. —
Mannhundarnir mega fá að lafa,
því mannhundalaus yrði þjóðin bit.
Boga, örvar, byssur á að kaupa,
búa út fagurt lið í hundastríð.
Þá sést margur halur vaskur hlaupa,
en hundeltur hver rakki um strætin víð.
Það má segja um þessa gæðakalla,
að þeir eru ekki úr tómri mold og leir.
Það er hlaupinn hundur í þá alla,
og hundslegir á svipinn ganga þeir.
denne Sejling; man véd aldrig hvad for dumheder
Hærmand og Östen kan lave“. Eitthvað þessu líkt
mun Haraldur hafa sagt við stauning í síðustu
siglingunni, þegar Sv. Björnsson vildi ekki hleypa
honum til Spánar. Og stauning var þá ekki lengi
að bregða við. Haldið þið ekki, að hann láti slíta
upp eitt vitaskipið (sbr. dagblöðin hér), sem hafði
legið árum saman við bauju sína og lýst hverjum
landa, og þeysi því til íslands. Venjulega eru vita-
skip vélarlaus og hefur því orðið að setja í það
nýjan rokk, sem við fáum sennilega að borga, þeg-
ar við verðum múraðir.
Það er ekki ofmælt, að för staunings til lands
vors hafi verið óslitin sigurför. Og að því leyti
var hún betur lukkuð en kóngsferðin, að Geysir
ældi, eins og honum væri borgað fyrir það, og gaf
stauning þó ekkert til íþróttamála, eins og kóng-
ur. — Veizlurnar, sem haldnar voru fyrir þá fé-
laga, viljum vér ekki reyna að telja upp, og því
síður lýsa þeim, enda komum vér Reykvíkingar
þar ekki nema í annarri röð, svo er Reykjavíkur-
íhaldinu fyrir að þakka. — Aftur á móti skyggði
ekkert á gleðina á ísafirði, enda ráða félagar og
jábræður staunings þar lögum og lofum. Helzta
númerið og minnisverðasta var það, að stauning
var sýnt kúabúið, því að Isfirðingar hafa bú mik-
ið, og eru þar rauðar kýr. Á þessu númeri varð
aðalkostnaðurinn, því að áður en heiðursgestur-
inn kom, var sendur heill her af þvottakonum með
fötur, skrúbbur og þvottaefni, til þess að moka
flórlærin af kusunum, en lærður rakari var send-
ur til að snyrta á þeim halana, í ýmsum stíl; létu
sumar bara krulla sig, en aðrar létu klippa á sig
drengjahala. Ennfremur hafði framhlið fjóssins
verið máluð, og ekkert til sparað. Þegar í fjósið
kom, kastaði stauning fram þeirri spurningu,
hvort betra mundi að vera naut eða belja, og varð
fátt um svör hjá heimamönnum, en málið mun
verða tekið til alvarlegrar íhugunar.
Eins og gengur var förin norður fyrir land lítið
annað en endurtekning af því, sem á undan var
gengið. Á Akureyri söng karlakórinn Strokkur
Internationale, en Steinsen borgarstjóri hélt góða
ræðu og var ósköp feginn, þegar hann mátti
hætta. Frá Akureyri var farið að Mývatni og svo
áfram um Þingeyjarsýslu, þangað til menn hættu
að sjá nokkurt hross; vissu menn þá, að þeir væru
komnir í Norðursýsluna, kjördæmi Gísla, og var
þá snúið við. Á Austf jörðum var víða komið við,
þar sem vænlegast er fyrir dani að hafa uppsátur
í framtíðinni, og má ætla, að stauning sé stórum
ástsælli af Austfirðingum en kóngurinn, sem ekki
virti Austurland viðlits.
Það átti að vísu ekki að vera efni þessa greinar-
korns, en vér getum ekki stillt oss um það samt,
bara til að sýna hugarfar vort, að vísa rógskrif-
um Mogga um þessa vellukkuðu för staunings
heim til föðurhúsanna. Því setjum nú svo, að Har-
aldur hafi ætlað að veðsetja honum ísland með
húð og hári, þá hefði hann alls ekki sýnt honum
eins mikið af því og raun varð á, heldur látið sér
nægja, að sýna honum Héðin, sem sönnun þess,
að ísland væri „et godt Madsted“, og alls ekki far-
ið með hann til ísafjarðar í alla vesöldina. Það
hefði enginn óvitlaus maður gert, og jafnvel
Moggi hefur aldrei frýjað Haraldi vits.
31