Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Qupperneq 51

Umskiptingar.
Umhleypingar eru tíSir gestir,
uppskafninga hafa margir séð,
umskiptingar eru sjálfsagt verstir,
og andbanningar geta flotiS með.
Sannmælis skal hver í heimi njóta,
Hermann líka — slíks er mikil þörf.
Oft er skipt til batnaðar og bóta,
brúkuð sanngirni við skiptistörf.
í Stjórnarráðið, Gústav minn, þú gengur.
Ég gratúlera prýðilega vel.
Þú varst alltaf þægilegur drengur,
og þarna færðu bíl og Daníel.
Fá þér eina flösku af Svarta-Dauða,
en farðu gætilega — heyrðu mig:
Sé Daníel þar ríðandi á þeim rauða,
þá reyndu, góði bezti, að vara þig.
Jónatan, þú hefur líka hækkað,
til hamingju með þetta mikla lán.
Þó glæpamönnum góðum hafi fækkað,
þá gutla menn þó enn við hnupl og rán.
Á Ragnar horfa hundrað þúsund stúlkur,
slíkt hnossgæti ég mikils virði tel.
Þó hann sé lítið stærri en Stefán túlkur,
stendur hann sig prýðilega vel.
Já, drengirnir sér létt í sessi Iyfta,
Iánið við þeim brosir, fúlt og stinnt.
Það er gagn og gæfa að mega skipta,
og gott að hafa næga skiptimynt.
Umskiptingar aumir þóttu forðum,
og ekki voru neitt til sóma þá.
Nú eru þeir prýddir allskyns orðum,
ótal krossa og medalíur fá.
Og um Guðmund góða skiptist líka,
Gvendur fékk ei heldur nokkurn frið.
Það ætti að skipta um alla hina líka,
sem opinberar sýslur dunda við.
í bæjarstjórn og þingi skipta þurfum,
og það, sem mest og framast liggur á:
Ýta þaðan öllum gömlum kurfum
og aðra nýja kurfa í staðinn fá.
z.
„Hver segir“, mælti ég og gerði mig stóran,
„hver segir, að ég ætli að líða þetta bótalaust?
Nei, aldrei“.
Daginn eftir setti ég þessa auglýsingu með feitu
letri í öll blöð bæjarins:
Sá, sem kemur heim til mín á Grettisgötu með
vel barinn mann, í svörtum yfirfrakka, lágan
vexti, skegglausan, ögn hjólfættan og með stóra
vörtu á hægri kinninni, fær 500 krónur í pening-
um út í hönd. Það er skilyrði, að maðurinn sé af-
hentur reglulega v el b arinn.
Seinni part dagsins, sem auglýsingarnar stóðu
í blöðunum, komu tveir risavaxnir dónar heim til
mín berandi meðvitundarlausan mann á milli sín,
sem lýsingin í auglýsingunni minni átti nákvæm-
lega við.
Þessir náungar sögðu við konuna mína, sem
tók á móti þeim, að þeir væru komnir með þennan
mann eftir auglýsingunni og fullyrtu, að þeir
hefðu aldrei um sína lifandi lífsins daga vitað
eins vel barinn þorsk og þetta. Þeir mæltust til
þess með mjög ákveðnum orðum að fá 500 krón-
urnar útborgaðar straks og tafarlaust.
Þessi maður var ég sjálfur.
Því miður hafði mér ekki, þegar mér datt í hug
klókindabragðið með auglýsinguna, hugkvæmzt að
ég gæti legið á því sjálfur. Það var dýrt gaman.
Það kostaði mig 500 krónur í reiðu peningum,
rándýra læknishjálp, rándýra hjúkrunarkonu,
mánaðar sjúkralegu og flunkunýja hækju.
Einasta balsamið í öllu þessu var og er þó það,
að hér eftir þekkja allir okkur að. Líka konan
mín, og það er þó fyrir mestu.
Ingimundur.
47