Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Qupperneq 52

Nýi Þangbrandui.
Það er víst lítill vafi á því, að nútíma íslend-
ingurinn tekur sér kristindóminn heldur létt, að
minnsta kosti þá hliðina af honum, sem djöfullinn
stendur fyrir. í gamla daga var þessi hliðin aðal-
(XI. 21.)
atriðið, enda veitti þá ekki af að hafa eitthvað
kröftugt í höndunum til að hafa kramið á köllun-
um. Var ekki amalegt fyrir klerkdóminn að geta
sveiflað halanum á þeim gamla yfir höfðum synd-
Harmagrátur.
(XI. 21.)
Það er mín og margra saga,
að minnast oft á gamla daga,
þegar líður ævi á,
ýmsum gaman þykir þá
eitthvað í hið nýja að naga
og narta í það til og frá.
Já, það var gott í gamla daga,
glæst var íslendinga saga,
þá var ég og Jónas enn
blessuð Ijós og lömb í senn.
Saklaus börn með sálu bljúga,
sem að kunnu ekki að ljúga,
og — þó því sé tæpt að trúa —
töluðu vel um alla menn.
Þá voru margir þjóðarvinir,
þá voru engir Jensenssynir,.
skapaður ekki Óli Thors;
ættjörð full af lindum bjórs,
fyrir vín og viskf bokkur
varla greiddi þá hjá okkur
meira en túkall maður nokkur.
Mega slíkt gráta vinir þjórs.
Við Kvöldúlf ei þá og Korpúlfsstaði
kannaðist neinn, né fúnderaði
yfir mögru Morgunblaði
eða mjólkurflöskugerð.
Þá var ei Fenger enn á ferð.
Moðhausarnir fengu í friði
að flækjast með í blaðaliði;
hefur hver tími sfna siði
og valtýsku af verstu gerð.
Engan þá það ólán henti,
að í blaða-túrnimenti
hallaði frekar annan á.
Æruna misstu b á ð i r þá.
Úr því seggjum saman lenti
og satt var allt, sem stóð á prenti,
forlögin máttu fyrir sjá.
Þá voru allir eitt í Kristi,
ekki til neinn sósíalisti,
Komminn ekki fæddur fyrsti,
frelsi enn að gömlum sið.
Slíkt má kalla Fróða-frið.
íhaldið lá enn í spritti,
óðu foldu upp að mitti,
hvarvetna er hina hitti,
Heimastjórn og Sjálfstæðið.
Þá voru engar afborganir,
allir góðir nema danir,
þraukuðu menn við þrælkun vanir.
Ólafur fjarri Friðriksson,
(feðraður Möller, sem er von).
Atkvæði var aldrei falað,
við kjósendurna knappast talað,
hvað þá heldur saman smalað,
sérhver þing-Napóleon.
Nú af mörgu nýju morar,
nú eru margir prófessorar,
hatrammt berjast hetjur vorar
Háskólans um vígðan reit.
Hvernig endar enginn veit.
Heggur títt með höndum báðum
Haraldur, og sigur bráðum
hefur hann með hörðum ráðum.
Hlúir nú hver að sinni sveit.
Misjafnlega eru manna dómar,
margar óttast sálir frómar,
Sigurður ef sætið gómar,
landsins verði kristni klén
og kútveltist í syndafen.
Satan áður lið hann lagði,
„en ljós eitt skein“, mér klerkur
sagði,
„hann umventist á augabragði —
því áorkaði Sívertsen“.
Hvað er mönnum heilagt Iengur?
Heimur senn úr skorðum gengur.
Þjófapakki þótti fengur
í þykkri minnisblaðabók.
Bölvaður sé sá, er tók.
IIIu fræi Satan sáði,
Satan hirði þann, er náði,
og stal úr háu Stjórnarráði
þykkri minnisblaðabók.
Leitað er í kring og krók.
Haft er nú ið hæsta að háði,
hrellir oss einn Nasa-snáði,
svívirt allt á legi og láði.
Veltur ei bráðum veröld klók?
Enginn veit og enginn man —
og ekkert finnur Jónatan.
Upp á eitt þó kann ei klaga,
(það hvekkti mig í gamla daga),
sem nú er búið bezt að laga:
þetta kossa-kélerí.
Þá var ástin enn í felum
einhversstaðar „suðrá Melum“,
nú er sama hvar við kélum
og hvar um leið er kenderí:
ég er eins og þið með því.
Jeremías.
48