Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Síða 78

þór y&r fyrir nokkru sendur .til
V'estmannaeyja til að flytja þaðan
v*rmenn til Austfjarða og taka
síðan vérmenn,, sem fara til Vest-
ur- og Norðurlandsins, í bakaleið-
inni. Jón Baldvinsson og Haraldur
Gitðmundsson notuðu þessar ferðir
skipsins til að komast með því
til Austfjarða, og Haraldur fékk
að vera með því, þegár það fór
aftur til Vestmannaeyja. vEn förin
Reykjavíkurhöfn, án þess að taka eftir því fyrr
en hann er kominn með þau út á Svið, og var hann
því sjálfkjörinn til þessarar ferðar. Þegar Jónas
fréttir á skotspónum um þessa ferð, segir hann
rétt si sona við Eystein: „Eigum við ekki að nota
tækifærið, Steini minn, og komast norður fyrir
lítið og tala yfir hausamótunum á bændalyddun-
um, svo enginn geti þó sagt, að við sleppum þeim
orðalaust?" Eysteini þótti þetta auðvitað heilla-
ráð hjá fóstra, og svo fóru þeir norður, og er
skemmst frá því að segja, að þeir urðu eins og
aðrir menn, þegar þeir voru sloppnir úr íhalds-
mollunni hér í Reykjavík. Svo báðu þeir Einar
um far, og Einar lét til leiðast eftir langa um-
hugsun, eins og hann er vanur. Eins fengu karla-
kórsmennirnir að fljóta með, því að Einar er
einkar söngvinn og gat ekki verið að neita þeim
um farið.
Með austurferðina var alveg sama sagan. Þór
var sendur frá Vestmannaeyjum með banhungr-
aða sjómenn til Austurlandsins, eftir afleita ver-
tíð, en þegar leysa skyldi landfestar, komu þeir
Haraldur og Jón Baldvinsson og grátbændu sjó-
mennina að lofa sér að fljóta með. Sennilega hafa
sjómennirnir verið hræddir við Héðin, því að þeir
þorðu ekki annað en segja já og amen, þótt lítið
væri plássið.
Vér hyggjum nú, að slúðursögur Ihaldsins séu
hér með nægilega kveðnar niður að þessu sinni.
Þó má bæta því við, að varðskipin hafa getað
jafnt fyrir þessu annað allri landhelgisgæzlu á
síðustu vertíð, því sannast að segja hefur þar
verið heldur lítið að passa. Hyggjum vér, að með
þessu greinarkorni sé allur rógur íhaldsins í sam-
bandi við þetta mál nógsamlega rekinn heim til
föðurhúsanna.
Uppruni Framsóknar-naínsins <xn. 11.-12.)
Meðan aðdrættir allir og flutningar fóru fram
á hestbökum, með reiðingum og klyfberum, sem
þar til heyrðu, eins og lengst af hefur verið hér á
landi, var það mjög mismunandi hvernig reið-
ingar fóru á hestum, sem sjálfsagt hefur komið
af mismunandi vaxtarlagi þeirra; t. d. eru sumir
framlægri en aðrir; ef til vill er líka nokkuð kom-
ið undir göngulagi hestsins. Þau hross þóttu því
alltaf hálfgerðir gallagripir til áburðar, sem mik-
ið sótti fram á, sem kallað var, og var venjulega
reynt að fyrirbyggja það dálítið með því að setja
svonefnt rófustag, — en það var reiptaglsspotti,
dreginn undir tagl hestsins og annar endinn dreg-
inn fram og undir klyfberabogann, en hinn end-
inn ofan á honum og hnýttir þar saman. Þetta
var nú nokkuð til bóta, ef aðgæzla var höfð með.
En hana vildi nú stundum vanta, þegar unglingar
fóru á milli, t. d. við móflutning og fleira. Yar þá
stundum hryggðarsjón að sjá þessar „framsókn-
arskepnur“ — sterturinn upp í háa loft, en reið-
ingurinn með klyfjunum kominn fram á herða-
kamb, og þungi klyfjanna farinn að liggja á öft-
74