Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Síða 80

strax engin meðmæli. Stéttin hafði brátt sitt iðn-
félag og var skjaldarmerM hennar stólpípa í gul-
um feldi, en pípan var aðalvopnið, sem hún notaði
sér til uppgangs, en öðrum til niðurgangs. Gengu
apótekararnir hús úr húsi og stráðu um sig glöt-
un og eyðileggingu. Innihald stólpípnanna var
afar f jölskrúðugt, eins og sjá má af merku heim-
ildarriti, Þórðar sögu Geirmundarsonar, og má
nokkuð fara nærri um heilsufar sjúklinganna
eftir slíka meðferð. Það heyrði undir fagið að
treina lífið sem lengst í sjúklingunum, til þess að
geta plokkað dánarbúið sem hroðalegast; höfum
vér hér fyrir oss reikning einn frá 18. öld, sem
hefst þannig: „An.: 400 stólpípur“, en hver kost-
aði meðal gripsverð.
Auðvitað hafa apótekarar breytzt eins og ann-
að í þessum heimi, en þar með sé hreint ekki sagt,
að það hafi verið til batnaðar; líklega öðru nær.
Nei, svo sannarlega versnuðu þeir heldur en hitt,
sérstaklega eftir að hundurinn hljóp í þá með að-
flutningsbanninu, sem mun hafa gert það illt með
öðru fleiru að tefja fyrir hugsanlegri forbetrun
þessarar stéttar, sem sannarlega var hvað mest
yfirbótar þurfi. Höfum vér lengi horft á þetta oss
til skapraunar, þangað til apótekararnir gerðu
það óhappabragð að fara bak viS landlækni!!
Þoldum vér þá ekki mátið lengur og sendum rann-
sóknardómara út af örkinni. Völdum vér til þess
Ingólf Jónsson, sem hafði rannsakað status Vest-
mannaeyja með beztum árangrinum forðum, því
að hann var hvergi í kjöri og því óhlutdrægur,
eins og dómarar vorir eru jafnan. — Munum vér
nú hafa aðalfrásögnina í intervjús formi, því að
auðvitað töluðum vér við dómarann, er hann kom
úr hörmunginni miklu og hafði dæmt delínkvent-
ana. Vér hittum Ingólf í korksal dómsmálaráðu-
neytis vors.
— Er ekki hálf leiðinlegt að rannsaka þessi
opinberu leyndarmál? spyrjum vér.
— Ekki andskoti, sé til einhvers að vinna, eins
og ég vona að verði í þessu tilfelli, því ég ætla að
fara fram á að fá prósentur af ágóðanum, enda
má ekki minna vera, því þetta er skítverk.
— Hversvegna voru svikin svona lengi að kom-
ast upp?
— Vegna þess, að síðan þau komust í algleym-
ing, hafa engar kosningar verið, en apótekararnir
eru allir íhaldsmenn, þeir sem ekki eru nazistar.
— Er þetta mikið, sem smúlað hefur verið inn?
— Það eru 12811 lítrar af spíra, og af þessu fá
þeir nú að borga þrefaldan toll, svo þetta er ekki
ónýtt fyrir ríkissjóðinn, eða hvern, sem nú fær
þetta.
— Hvernig fenguð þið sannanirnar?
— Það ætlaði nú ekki að ganga greitt, þangað
til við fengum danann, sem hafði útvegað spírann
í úttlandinu, til þess að bekenna. Eftir það gekk
allt eins og í lygasögu.
— Hvernig stendur á því, að aðeins lyfsalarnir
utan Reykjavíkur, sem misstu lyfsöluleyfið ?
— Það er vegna þess, að þeir hafa selt, en það
gera jú apótekararnir í Reykjavík ekki.
— Nú skiljum vér, segjum vér, — hversvegna
þeir segjast alltaf vera krúkk, þegar vér biðjum
þá um hund; fjandinn hafi, ef það er hægt að
sarga út úr þeim eitt einasta gramm, þó líf manns
liggi við.
— Nei, segir rannsóknardómarinn, — það mega
þeir eiga, greyin, að þeir selja ekki brennivín,
enda mun ríkið ekki vera almennilega við því bú-
ið að yfirtaka strax apótekin hér í Reykjavík, en
hin verða ýmist lögð niður eða sMpuð mönnum,
sem hafa læt sína farmakólógíu hjá Guðbrandi.
— Var ekki andskoti erfitt að fá þrjótana úti
á landi til að meðganga? spyrjum vér.
— Jú, ekki var nú laust við það, og hefði senni-
lega aldrei gengið, ef ég hefði ekki fengið hina og
aðra róna til að sverja upp á þá. Þegar þeir sáu
fingurna á lofti, féll þeim allur ketill í eld.
— Hvað verður nú gert við delínkventana?
— Ja, það er nú ekki fullákveðið enn, svarar
rannsóknardómarinn brosandi. — Ég dæmdi þá
nú bara í einfalt fangelsi, af því ég vissi að þeir
myndu appellera; annars var það vitleysa, að láta
ekki heldur lífláta þá í héraði upp á væntanlegt
samþykki Alþingis, en mér verður að fyrirgefast
það með tilliti til þess, að þá voru kosningaúrslit-
in enn ekki kunn, svo að ég gat ekki vitað, hvern-
ig Alþingi yrði skipað, en hefði ég vitað það, er
ég ekki í miklum vafa um, hvernig dómurinn
hefði orðið.
— Mikið getur menningarsjóðurinn þakkað yð-
ur, herra rannsóknardómari, segjum vér.
— Eigi vitum vér það svo gerla, og gerði ég þó
það, sem ég gat, svarar dómarinn, — en ég hef
heyrt, að allur skarinn ætli að brúmma sektirnar
af á Litla Hrauni, og það verður ekki annað en
kostnaður fyrir ríkið, því að þá verður að setja
þar upp sérstaka lyfjadeild til þess að lyfsalarnir
hafi einhvern frið fyrir hinum delínkventunum,
sem auðvitað verða alltaf að hrella þá um einn
hund.
— Oss finnst það nú maMegasta straffið, segj-
um vér um leið og vér tökum blýhatt vorn og
göngum út.
Hundahreinsari SPEGILSINS.
76