Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Qupperneq 86

Um daginn og veginn. (XII. 15.)
Það er ekki nema fallega gert að gleðja lesend-
ur mína með því að tilkynna þeim, að ég er nú
kominn aftur úr sumarfríinu og hef aftur tekið
við embætti mínu, og vona ég, að þið, kæru les-
endur, hafið í fjarveru minni sannað spakmælið:
„Enginn veit hvað átt hefur fyrr en misst hefur“,
og fengið nokkurn forsmekk af því, hvernig fara
myndi, ef ég hætti algerlega að tala um daginn og
veginn fyrir ykkur.
Af heimspólitíkinni er það helzt að frétta, að
Sigurður Skagfield er nú kominn til landsins eftir
alllanga útivist og hefur nú skrúfað niður í sér
röddina, svo nú syngur hann ekki annað en bari-
ton, sem er lægri en tenorinn, sem hann söng áð-
ur. Gæti þetta verið til fyrirmyndar fyrir aðra
söngmenn vora og væri vel farið, ef fleiri þeirra
vildu lægja í sér rostann. Sumir segja — en það
veit ég ekki, hvort ég þori neitt að fullyrða um —
að þetta sé endurtekning á ævintýrinu í Grinda-
víkinni í hittifyrra, þegar hænan varð að hana.
Hvað sem um það er, megum vér vera fegnir, þeg-
ar slík ævintýri gerast með þjóð vorri.
Hér var fyrir skömmu mikið um dýrðir, þegar
ostavikan var haldin. Eins og þið hafið tekið eftir
er það að verða meira og meira móðins að halda
svona sérstakar vikur, og eru allar horfur á, að
þær verði svo margar áður en lýkur, að ekki end-
ist árið til að halda þær allar. Með tilliti til þess,
að svo verði einhverntíma hvort sem er, sló ég
saman ostavikunni og sjálfsafneitunarvikunni,
svo að ostamennirnir hafa ekki þénað neitt á
mér. Ég veit ekki, hvort fleiri hafa verið svo
klókir. Sumar af þessum vikum eru svo gamlar,
að þær standa í almanakinu, svo sem dymbilvik-
an og sæluvikan, — þó er sú sæluvika fyrir land
allt og ekki að rugla saman við sæluvikuna, sem
Skagfirðingar hafa fundið upp og brúka fyrir
sjálfa sig. íslenzku vikurnar kannast allir við á
síðari árum, en eitthvað er strax farið að dofna
yfir þeim, og bendir á, að vér séum að sækja aft-
ur í danska horfið, og er ekki úr vegi að fara eitt-
nvað að æfa sig í því fyrir 1943.
Þá er að minnast á eitt nýtt, sem mjög er að
komast í tízku, og það er að grafa upp bein fram-
liðinna og rutta þeim til með sálmasöng og yfir-
lestri. Munu þau Friðrik og Agnes úr Húnaþingi
hafa riðið á vaðið með þetta í hittifyrra, en ekki
er fyrr búið að drauja þeim til en Miklabæjar-
Sólveig hleypur í einhvern spíritista og vill nú óð
og uppvæg komast yfir að Glaumbæ, — hefur
sennilega haldið, að þar væri eitthvað fírugra en
þar sem hún var. Var brugðið við skjótt og Sól-
veig flutt, en skæðar tungur segja, að allmjög
hafi vantað í hana, og verður nú gaman að vita,
hvort hún er ánægð, þrátt fyrir það. Ættu spíri-
tistar að koma upp sérstakri flutningaskrifstofu
til að annast þessa bisniss, og er ekki að efa, að
hún fengi nóg að gera. En hitt verður afdráttar-
laust að heimta, að þegar svona flutningar fara
fram, þá sé ekki látið við það sitja að flytja eina
og eina hnútu, heldur sé draugurinn fluttur sæmi-
lega komplet.
Þá koma spurningarnar. Ég bað víst lesend-
ur mína, áður en ég fór í sumarfríið, að stilla for-
vitnina um mesta annatímann, svo að einhver
leið yrði að komast yfir að svara því, sem mér
berst, en þetta hefur verið eins og að skvetta vatni
á gæs, og verð ég að svara einni eða tveimur í
dag, því það situr ekki á þeim, sem vitið og þekk-
inguna hefur, að spyrna við þeim, sem setjast við
fótskör hans, til þess að fá fræðslu.
Gamall alþingisframbjóðandi spyr: „Hvað verð-
ur um stjórnina?“
Ég svara: Þetta er nú ekki eins mikið vandamál
og þú heldur. Auðvitað munum vér Framsóknar-
menn ráða hér lögum og lofum, hér eftir sem
hingað til; nú er síldin komin og þá hefur Ey-
steinn sagt, að sér sé ekkert að vanbúnaði að
stjórna fjármálunum dálítið áfram, að minnsta
kosti meðan síldarandvirðið er að fara. — Hitt
getur kannske valdið einhverjum smærri breyt-
ingum á stjórninni, að Jónas hefur nú loksins
látið undan og lofað að verða ráðherra, ef vel
væri farið að honum, og skúbbum við þá senni-
lega Haraldi — hann hefur jú heldur ekkert kjós-
endafylgi bak við sig og sinn flokk og mætti vera
farinn fyrir löngu. Jónas er annars í siglingu
núna, og talaði við mig áður en hann fór og sagði
eitthvað á þá leið, að ef til vill yrði talandi við
sig, þegar hann kæmi heim; það getur ekki þýtt
annað en það, að hann komi múraður aftur, —
það er alveg merkilegt, hvað hann hefur mikið
traust í úttlandinu, sumir segja það sé af því að
þeir haldi, að hann sé ráðherra ennþá, en aðrir af
því að menn viti, að hann sé ekki ráðherra. Hvort
sem sannara reynist, þá er hann alveg merkileg-
ur maður.
Næst verður spurningabunkinn tekinn til nán-
ari meðferðar.
Aðaljón.
82