Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Qupperneq 90

Hámark lœvísinnar.
(XII. 16.)
— Hversvegna ég er að hrella landhelgina?
Hvernig á nú að stilla sig um slíkt, eins og hún er
úr garði gerð? Ekki datt mér í hug að koma nærri
landhelginni, meðan „Óðinn“ annaðist hana, því
að hann gat dregið uppi skipið mitt, en þegar svo
er komið með mótorkoppa, sem hafa ekki hálfa
ferð á við það, er þá ekki von þó að maður reyni
að stríða þeim, og reyna að fá þá til að passa
landhelgina betur. Ekki svoleiðis að skilja, að ég
komi nokkurntíma inn fyrir línuna, en hinsvegar
held ég mig nokkuð nærri henni, af því ég veit, að
þeir kunna ekki að mæla, en hafa hinsvegar gam-
an að taka togara á vafasömum stöðum, ef þeir
geta. Ég er búinn að hafa mikið grín af þessu í
allt sumar, segir Martin og stingur sleikipinnan-
um niður í kok.
— En er það ekki fullmikið grín að stela heil-
um manni og fara með hann til Englands? spyr
tíðindamaður vor.
— Það var nú ekki hægt að stela honum nema
heilum, og ég sá, að manninn langaði ósköp til
Englands, — mér skildist á honum, að hann hefði
komið þangað fyrr í sumar og haft gaman af —
og ég er nú einusinni heldur góður í mér og get
ekki neitað mönnum um greiða.
— En hversvegna notuðuð þér reykbombur?
— Holy Smoke! segir Martin, — never! Ég hef
aldrei haft reykbombur, en hinsvegar kveikti ég
í pípunni minni um leið og ég stímaði burt, og
þeir hafa kannske haldið, að það væri reykbomba.
— Væruð þér ekki tilleiðanlegur til að biðja
hann Hermann fyrirgefningar, og svo sé málið
klappað og klárt, spyr sendimaður.
— Nei, en Hermann ætti að biðja mig fyrir-
gefningar á öllu þessu ónæði, sem ég er búinn að
verða fyrir í sambandi við þetta mál, segir Martin.
— Þarna hef ég engan frið haft fyrir blaðamönn-
um, sem hafa verið að intervjúa mig og taka af
mér myndir, og þó að það sé kannske gaman að
verða heimsfrægur, þá var ég það fyrir, svo þessi
læti eru varla tilvinnandi. Enda er ég búinn að
ná í þingmanninn okkar Grimsbyinga, og hann
hefur lofað að bera fram frumvarp þess efnis, að
allri landhelgisgæzlu skuli hætt við ísland; minna
dugar ekki, því að annars get ég ekki komið aftur
til íslands, og það þykir mér verst, því að ég vil
sjá hann Eystein áður en ég dey, en hann er al-
veg hættur að sýna sig hér í Englandi, af hverju
sem það nú stafar. — No, Sir! Það er ekki ég, sem
á að biðja fyrirgefningar.
Hinn góðkunni aflakóngur hrækir út úr sér
spýtunni, sem nú er ein orðin eftir af sleikjunni,
og snýst á hæli burt frá oss.
Morgunblaðið er látið skýra frá því fyrir
nokkru, að bláfátækur skraddari suður í Póllandi
hafi fyrir skömmu verið að mylja lítið brauð
ofan í sig og fjölskyldu sína. Datt þá steinn út úr
brauðinu, og reyndist vera gimsteinn, sem svo var
seldur fyrir of fjár og gerði skraddarann að rík-
um manni.
Þetta er sjálfsagt ósköp fróðleg og skemmtileg
saga. En ef hún er lesin með svolítið meiri athygli
en almennt gerist, t. d. ekki með morgunkaffinu,
heldur einhverntíma þegar ekkert glepur fyrir,
verður útkoman dálítið önnur. Lesandinn getur
ekki varist því að óska sér í spor skraddarans
(ekki nálspor, ef hann líkist nokkuð kollegum
sínum hér), og hvernig fer hann að því? Jú, hann
kaupir lítið brauð. Hér er verið að mæla með litlu
brauðunum, sem annars hafa verið heldur illa
þokkuð hér og jafnvel komið höfundum sínum í
bölvun. Væri ekki úr vegi fyrir matvælaeftirlitið
að vigta brauðin vandlega á næstunni. Skraddar-
inn er pólskur. Það er klárt, að hér er lævíslega
verið að gefa í skyn, að ekki sé úr vegi að kaupa
brauð úr pólsku rúgmjöli, sem hér hefur verið á
markaðinum undanfarið, og við lítinn orðstír.
Innan í brauðinu finnst gimsteinn. Hér nær
ósvífnin hámarki sínu, eftir beztu amerískum
fyrirmyndum. Það er alkunna, að í pólsku rúg-
mjöli á steinaríkið allmarga fulltrúa, en það eru
svo sannarlega ekki gimsteinar, heldur gjemeinn
sandur og möl. Þá er tilgangurinn með þessari
morgunkaff igrein auðsær: Einhver af vinum
Morgunblaðsins hefur fest kaup á partíi af pólsku
rúgmjöli og ætlar að baka úr því undirmálsbrauð,
og svo á þessi sólskinssaga að gefa þessum brauð-
um, sem svikin eru bæði að kostum og vöxtum,
markað. Menn eru beðnir að athuga vel framveg-
is, hverju þeir renna niður með morgunkaffinu;
það er ekki víst, að það sé allt jafn hollt. — Og
menn eru ennfremur beðnir að muna, að í þetta
skipti var það ekki Alþýðublaðið, sem ljóstaði upp
klækjunum . . . á . . . svei því!
Sherlock SPEGILSINS.
Ferðakostnaður sendimanns vors verður skrif-
aður hjá landhelgisgæzlunni, enda þótt engir hest-
ar væru brúkaðir í förina.
86