Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Qupperneq 92

Stéttavísur.
(XII. 1.)
Ortar til þess að kveða niður stétta-
hatrið í landinu, því eins og vísurnar
sanna, hafa stéttirnar ósköp litið að
láta hver aðra heyra.
I krakka troða kennarar,
kristni boða um sveitirnar.
Fóðra á moði menningar
máttarstoðir heimskunnar.
Rífa kjaftinn rakarar,
rýja af krafti húðirnar,
í okurs hafti ágirndar,
axarskaftameistarar.
Herja á Iandann hreppstjórar,
heimskir standa á verði þar.
Auka vandann víðast hvar,
verstu fjandans þorskhausar.
Smá er æra oddvita,
illa færa reikninga.
Alla skæru ómaga,
ef einhver væri að framkvæma.
Fólkið bæta bruggarar,
bragna kæta allsstaðar.
Verðir mætrar menningar
mannorðs gæta og farsældar.
Þrátt á fundum þefarar
þrælslegt stunda hugarfar.
Ergja sprund og ýta þar
illir hundar Jónasar.
Rýja og plokka rukkarar,
ríða brokk um sveitirnar.
Dáð og þokka drepa þar
drullusokkar veraldar.
Tíðum hundahreinsarar
hreyknir skunda um sveitimar.
Illan stunda iðnað þar,
á alla lund til bölvunar.
Rýrnar menning rafvirkja,
röng er spenna á mælira.
Lítið nenna að lagfæra,
Ioksins brenna kofana.
Bændur plaga blóðsugu;
bítur og nagar Hriflungur.
í kvalir draga karlrolur
kaupfélaga stjómendur.
Sýslumanna-myndirnar.
magna granna nauðimar.
tolla annast allsstaðar,
eru því sannir kvalarar.
Valt er að trúa verkstjórum,
véla og Ijúga í reikningum.
Merginn sjúga úr sjóðunum,
sem þeir kúga af fátækum.
Fjármenn smala hljóð með há
heiðadali og fjöllin blá.
Skýrleik halir skertir þá,
um skepnukvalir metast á.
Formenn ausa upp úr sjá
auð, og rausa um kreppu þá.
Stuðningslausum stela frá,
steinbítshausum græða á.
Skáldin hlúa að skömmunum,
skensa og ljúga í kviðlingum.
Mannorð sjúga af meðbræðrum,
máltíð búa djöflinum.
Margir Sveinar
(en þó enginn frá Elivogum).
hans Hitler. Ýmislegt fleira er og líkt með þeim.
Hann hefur alltaf verið bindindismaður, síðan
Rússar fyrst tóku hann á stefnuskrá sína, en það
er nú bráðum orðinn hálfur annar mannsaldur.
Allt tóbak hatar hann, eins og sjálfan andskot-
ann.
Hann sækir engar skemmtanir. Hans eina
dægrastytting er, að gleðja fátæka með ríkuleg-
um gjöfum og alltaf úr eigin vasa — aldrei ann-
arra.
Hann æfir flestallar líkamsíþróttir, þær sem
þekktar eru, og getur kastað stólfótum lengra en
nokkur maður annar. Hefur þar heimsmet.
Hann er músíkalskur, eins og hinir diktator-
arnir, og segir sjálfur, að sín uppáhalds melódía
sé sultarsöngur flokksmanna sinna, sé hann rétt
sunginn og með tilfinningu.
Hermann
er allt öðruvísi. Hann drekkur aldrei annað en
vatn og svo mjólk frá séra Sveinbirni, því hann
segir, að það séu þeir einu drykkir, sem guð hafi
gefið oss mönnunum. En hann vill aldrei þiggja
neitt, nema það komi þráðbeint frá himnaföðurn-
um. Hann þiggur ekki einusinni neitt frá sjálfum
sér, því er hanh fátækur eins og kirkju- eða kola-
pakkhúss-rotta.
Hann hatar engan og öfundar engan; ekki einu-
sinni þá, sem eru gáfaðir. Hann ber virðingu
fyrir öllum mönnum. Jafnvel Eysteini.
88