Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Qupperneq 93

(XII. 21.)
Klukkan 5-kaííi.
t
Einn rigningardagsmorguninn í ágúst í sumar,
þegar ég kom heim í miðdagsmatinn, segir konan
mín — sem er dönsk — að við séum boðin út í
5-kaffi sama dag, og spyr hvort ég geti komið.
Kvað ég já við. Tíu mínútum yfir 5 mættum við
í húsi kunningja okkar, en hann var þá ekki
heima, svo ég komst í það að vera eini karlmað-
urinn innan um sjö giftar konur. Nú heilsast all-
ir og nauðsynlegar kynningar fara fram. Þegar
um hægðist, fóru tvær og tvær að færa sig saman
og byrjuðu að hvísla og var auðséð að hverjar
tvær skemmtu sér vel, en konan mín skilur ekki
enn svo vel íslenzku, að hún geti fylgzt með. Sát-
um við því tvö út af fyrir okkur. Eitthvað spenn-
andi var á seiði hjá konunum, því að upphrópanir
voru tíðar, svo sem: „Þetta grunaði mig“. — „Þú
segir það ekki!“ — „Ég get svarið, að saumakon-
an sagði það“. — „Sér er nú hver uppskafningur-
inn“, o. s. frv.
Nú kom kaffið inn og með því allskonar kökur,
kleinur og 8-króna terta, og frúin bað okkur að
gera svo vel. Fyrst var tveggja mínútna stein-
hljóð, eins og gert er, þegar þjóðhöfðingjar eru
jarðaðir, en það var meðan verið var að bragða
á góðgerðunum. Þá rýfur ein konan þögnina og
segir: „Nú ætlar Jósías Sylveríusson að fara að
kaupa sér bíl til að sýna frúna á Þingvöllum og
Laugarvatni í dragtinni, sem hún fékk í vikunni
— það er sú önnur í röðinni síðan í vor og svo
tveir hattar, græn alpahúfa og ferðahattur“. Önn-
ur spyr: „Er Jósías ríkur?“ Fyrsta: „Fuss og
fjandinn fjarri mér, hann er skuldunum vafinn
eins og skrattinn skömmunum, þó hann sé alltaf
að reyna að sýnast. Hann skuldar stórsummur
bæði á bílstöðvum og hjá Andrési klæðskera, að
ég nú ekki tali um reikningana í Haraldarbúð,
bæði fyrir tvo dýra náttkjóla og silkisokka, og svo
hækkaði nú upphæðin í vor, þegar þau fluttu í
nýju funkishöllina, með þessum líka litlu glugg-
um og allar gardínurnar voru teknar hjá Haraldi
og þær ekki af ódýrasta taginu. Frúin hefur nú,
eins og við allar vitum, verið í danmörku í vor og
meðal annars var hún á megrunarkúr, en rétt
fyrir flutningana . . . ja, nú skuluð þið heyra
— ha, ha — gengur pían úr vistinni, og hún
stendur í mestu vandræðum, en stúlkan hljóp burt
vegna þess — ha, ha — að frúin hafði draslað
hálmmadressu inn á svefnherbergisgólfið, og lá
ber á henni og nuddaði sig til að safna ekki spiki,
en svo komst hún ekki að bakinu og bað stúlkuna
að nudda sig þar og fór að kenna henni nudd.
Aumingja stúlkan gerði eins og henni var sagt í
3—4 daga, en svo kom fimmtudagur og þann dag
átti stúlkan frí frá 2. Nú vildi frúin láta hana
nudda sig þenrian dag líka, en þá sagði sú stutta
nei! Frúin bauð henni krónu um tímann, en þeg-
ar hún neitaði, varð rifrildi út úr öllu saman, svo
sú litla pakkaði og fór . . . ég skal segja ykkur . . .
hún er að dingla við bílstjóra og þetta var þeirra
dagur“. Ein í hópnum: „Var Sylveríussen heima
á þessum tíma?“ Fyrsta: „Hann Jósías!? Nei,
hann hefur nú annað að gera, eða hafið þið ekki
heyrt um kontórdömuna hans, sem hann réði á
skrifstofuna til að hanga þar allan daginn, og
ekki svo mikið sem að þar sé ritvél“. „Er Sylverí-
ussen ekki reglumaður?“ Sú fyrsta: „Ja, aldrei
kem ég svo inn á Borgina, að hann sitji þar ekki
með portvínsglas, en hann kannske getur nú ver-
ið reglumaður fyrir því“. Nú þakka allar fyrir
góðgerðirnar, og frúin segir við ræðukonuna:
„Það er nú eins og vant er, þar sem þér komið,
þar er gleðin og fræðslan“.
Nú er farið að hypja sig og kveðja. Þegar við
erum að kveðja, segir húsmóðirin við þá, sem orð-
ið hafði haft: „Þekkið þér nokkuð hana frú Syl-
veríussen?“ „Já“, svarar hin, „ég kem þangað
stundum og drekk hjá henni réttan sopa, og eins
hún hjá mér, en daginn eftir að stúlkan fór úr
vistinni, mæti ég henni (stúlkunni) á götu og býð
henni heim með mér upp á kaffi og pönnukökur,
sem ég var nýbúin að baka sjálf. Við röbbuðum
um hitt og þetta, og þá fékk ég að vita allt um
nuddið og madressuna og hitt . . . líklega lætur
Jósías kontórdömuna sigla, þér skiljið, hvað það
þýðir, og má víst ekki tæpara standa . . . en mað-
ur verður að vera orðvar innan um margt fólk,
og enginn getur sagt það um mig, að ég fari með
slúðursögur — það veit sá eini — en mér hefur
alltaf komið betur að vita það rétta og það má
komast að því með lagi, og það kemur sér oft vel
að vita hvað skeður, eins og blessunin hún frú
Brjálan segir með réttu. Þegar kontórdaman fer
að sýna á sér fararsnið, þá finn ég yður. Ég skal
fylgjast með. Mikið inndæli er tertan yðar. Verið
þér nú blessaðar og sælar . . . þér komið bráðum".
(Allir fara.)
Skammkell.
RAUÐKA — 12
89