Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Page 111
Ei var brekkubrúnin há
né brugðið ratglætunni,
er Akra rekkur eftir lá
á andans flatneskjunni.
Bregst mér ei að þetta þing
þarfast myndi vinna,
ef það gæti komið í kring
að kjafta heldur minna.
Loksins þegar landið sá
læging sinna barna,
þá var engum þökk að fá
Þorstein eða Bjarna.
Þegar allt í upplausn var hjá „Alþýðunni“,
foringjarnir fóru löngum
til Framsóknar í hungurgöngum.
Aldrei hælir Hermann sér,
heldur ekki í ,,gríni“.
Menn þó viti að hann er
annar Mussolini.
Stjórnar duggan fór á flot,
feginn Bjarni reri.
Þar hafa aldrei orðið þrot
á andlegu gerpúlveri.
Skúla langar skrambi í það,
að skyggnast eftir nýjum vinum.
Kannske ’ann mætti hvísla að
Kjósarsýslu þingmanninum?
Vitringa þar’s vöggur standa
vantar hvergi engla smá.
En — drottinn var í dál’tlum vanda
dagsbirtuna er Hermann sá.1)
Leiklist. (XIII. 6.)
Það er ekki meiningin að fara að skrifa langt
mál um leiklist þá, sem í augnablikinu er á fjöl-
unum í Reykjavík, en þó má geta þess rétt til
gamans, eins og Vilhjálmur sagði í gamla daga,
að líklega hefur það ekki oft skeð, að þrjú leikrit
gangi samtímis í höfuðstaðnum fyrir fullu húsi.
Sú sanna list er auðvitað slöppust með aðsóknina,
eins og jafnan er hennar hlutskipti, en sú hálf-
sanna, sem er með óperettusýningu, og sú ósanna
1) Því hefur verið haldið fram, að vísa Hermanns um með „Fornar dyggðir“ hafa jafnan utselt hús, og
sálarástand drottins sé stolin, og þorir fréttaritari vor er ekki að furða um hina síðarnefndu, því að Val-
ekkert um það að segja. En hugsanlegt er, að hún sé eins- týr segir, að það sé vandaðasta revý, sem hér
konar andleg æðarkolla, sem flogið hefði fyrir byssuhlaup hefur komið, Og gleymir þar „Haustrigningum“,
skáldsins. sem voru einkar vandaðar og gerðu snöggt um
107