Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Síða 134

Otvarpiö.
Sum dagblöðin eru tekin upp á því að krítisera
daglega það, sem útvarp vort flytur, og eru dóm-
arnir heldur kal'dir að jafnaði. SPEGILLINN,
sem gerir sér ljósa menningarmöguleika útvarps-
ins, ef rétt er á haldið, hefur hingað til eftir föng-
um reynt að verja það fyrir þess bráðháskaleg-
ustu óvinum, svo sem útvarpsstjóra og fleirum,
sem því eru nákomnir, og er því ekki nema rétt
að hann bendi á, hverju um er að kenna þá þynnku,
sem nú hvað mest þjáir stofnunina. Það er aðal-
lega tvennt, sem þessu veldur: innflutningshöftin
og Jón á Akri. Höftin þekkja allir, hvílík plága
þau eru fyrir landið og þess efnilegu börn, og
væri synd að segja, að útvarpið hefði farið var-
hluta af þeim hrellingum, að minnsta kosti er nú
svo komið, að það á enga óskemmda graffifón-
plötu, sem hægt sé að líra af fyrir almenning,
þegar innlent efni er ekki fyrir hendi. Þetta
hyggjum vér sé aðalástæðan til þess, að daglega
er boðið upp á efni eins og sumar fréttirnar eru.
Þær eru sem sé margar þannig vaxnar, að þeir,
sem kynnu að hafa gaman af þeim, heyra þær án
milligöngu útvarpsins, svo sem ef einhver Tíma-
maður deyr norður í Þingeyjarsýslu, þá hafa aðr-
ir landshlutar kannske ekki beina þörf á að vita,
hverjir hafi borið hann til grafar; aðalatriðið er,
að Tímamaðurinn sé dauður, og það getur íhaldið
lesið sér til ánægju í Tímanum. Undantekning má
það náttúrlega heita, þegar jarðarförinni er hag-
að þannig — eins og bar til fyrir skömmu — að
kirkjan sé borin í kistu; svoleiðis nýstárlegheit
er auðvitað sjálfsagt að komi í útvarpinu, öðrum
sveitum til fyrirmyndar. Verri en þetta eru þó
íþróttafréttirnar úr sveitunum, því þær hafa ekk-
ert sér til málsbóta — engar skemmtilegar hliðar,
eins og mannslát og þessháttar, sem oftast gleðja
einhvern. Má hiklaust telja þær til þess, sem fyrst
ætti að skera niður með öllu, því þar gildir það,
sem áður er sagt, að þeir, sem eru þannig innrétt-
aðir að hafa ánægju af þeim, geta aflað sér þeirra
annarsstaðar. Landabruggsherferðir voru um eitt
skeið dagleg fæða í útvarpinu, og ekki beint til
gamans, en þær hafa dálitla sérstöðu og hagnýta
þýðingu. Svo stendur á, að bruggarar eru yfirleitt
dálítið óforbetranlegir, og byrja strax að sjóða,
þegar sýslumaðurinn er farinn. Þeir sem því halda
saman heimilisföngum bruggara þeirra, sem napp-
(XIII. 20.)
aðir eru, geta smátt og smátt komið sér upp landa-
bréfi yfir allt landið, sem getur haft mikla þýð-
ingu á ferðalögum.
Vér nefnum Jón á Akri sem eina plágu útvarps-
ins, og eigum þar við kappræðu þá, er hann gaf
tilefni til í fyrra við útvarpsstjórann. „Oft veltir
lítil hundaþúfa þungu mykjuhlassi", segir spak-
mælið, og það sannaðist hér, því nokkur orð, sem
Jón lét falla í einhverri endurskoðun, urðu til þess,
að síðan má heita að bæði útvarpið og stjórinn
hafi riðað. Svo komu nú málaferlin, sem engin
málaferli ætla að verða, en loks kom það versta,
að Jónas fór að spila „andlega tónlist" sér til af-
þreyingar, sem er sízt betri en annað þjófagóss,
og þegar plöturnar voru orðnar slitnar kom lag
eftir sjálfan hann, sem líka var stolið — þó ekki
frá Mozart og Brahms, enda er víst lítið eftir hjá
þeim til að stela, heldur frá Þórarni Guðmunds-
syni. Líklega er þetta þó misskilningur, og hefur
hann víst spurt Þórarin leyfis, af því hann er
þarna á staðnum. Stjórinn spyr yfirleitt alltaf
leyfis.
Nú fer veturinn í hönd, til mikillar gleði fyrir
prófessor Guðbrand, sem sér í því endalok sumar-
þátta Jóns Eyþórssonar. Guðbrandur er sýnilega
óforbetranlegur bjartsýnismaður. Vér sjáum ekki
von á öðrum mismun en þeim, að eftir fyrsta vetr-
ardag heita þættirnir bara „um daginn og veg-
inn“, en verða um veðrið eftir sem áður, nema
hvað einstöku sinnum verða lesnir valdir kaflar
úr SPEGLINUM til smekkbætis. Viljum vér ekki
bjóða útvarpinu slíka kafla til afnota, því vér vit-
um, að það vill þá ekki vel fengna. Annars er það
ekki furða, þó að útvarpið standi sig skítt með
fínansana, þegar því er uppálagt að fóðra menn
annara ríkisstofnana, svo sem veðurstofu, háskóla
o. fl. Óhugkvæmur má stjórinn vera að skella ekki
þessu atriði á Jón á Akri forðum — en hann gat
ekki slitið sig frá þvottakonunum.
Þetta fer nú að styttast, því innlendu fréttirn-
ar eru að byrja: „Jón Jónsson í Gránunesi er 80
ára í dag. Hefur hann búið þar myndarbúi í 40 ár
og les gleraugnalaust. fþróttamót var haldið á
Suðureyri hinn 10. f. m. Úrslit í eldra og yngra
flokki urðu sem hér segir: . . . “ Nei, það er satt
— blað vort er víst ekki áskrifandi að fréttum FÚ.
130