Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Side 136

11 ND.A,ÍíFAIí^íA daga hafa sranio-
mgar millí l)6irra brodda í íhaldinu, Framsóhn h
og Shjaldborginni, sem helzt geta hugsað sér að mvnda
^ræðmgsstjórn þessara þ'ríggja flohha gegn alþfðunni.
Það Iðnas 'írA Hríflu og Hermann Jónasson frá
(Framsóhn. Ólafur Thors óg Pétur Oitesen frá íhaidinu,
og Stefán Jóhann ■ og Jónas Guðmúndsson frá Alþýðu-
flohbnum. sem mesf hefu'r boríð á í þessu samsæri.
arf ehki lengi að leíta uppsprettu 1>essa samsæris:
rtr þessara manna eru úr. banharáði Landsbanbans,.
Jónasarnir og Ólafur, og- allír vita' hver þorf Lands-
banbanum nú*er á að hyija Kveld'úlfssvíndlið. sem fer
éversnandi ár frá ári. .

háttuðum lækkunum á viðhaldskostnaði útvarps-
stjóra, hlýtur þetta að koma hlustendum til góða,
ef ekki í lækkuðum árgjöldum, þá að minnsta’kosti
í lengingu á deginum, veginum og útvarpssögunni,
sem vér höfum hvorttveggja fengið án verulegra
eftirgangsmuna, og þörfin fyrir þessar lengingar
sést bezt á því, að almennt er talið, að áskorana-
bréfin um þær hafi komið frá öðrum heimi. Hætt-
ir þá frægð Jóns og Hjörvars að vera bundin við
einn hnött, og er vel farið; þeir eiga það margfalt
skilið að komast í „den anden verden“.
I öðru lagi eiga kveðjurnar skilið að þróast og
dafna, bara sem bókmenntir séð. Þegar almenni-
leg bókmenntasaga íslendinga verður skrifuð (þ.
e. nokkrum árum eftir að eilífðin er liðin), skul-
um við sjá, að kveðjunum verður ekki gleymt.
Fyrir þá, sem ekki lifa svo lengi, er rétt að setja
hér eina, sem má teljast einskonar „standard-
kveðja“, að minnsta kosti hefur hún á sér öll ein-
kenni þessarar bókmenntagreinar: „Ríkisstjórn
íslands, Hermann, Eysteinn, Skúli, Lögbirtingur
og elsku SPEGILLINN. Bráðum kemur vetrar
sól | og færir ykkur gleðileg jól | beina leið uppí
Stjórnarráð | og gefur ykkur styrk og náð | Guja,
Mússa, Bonna, Bíbí, Túlla, Gógó og fjölskyldan
á Grettisgötu 103“.
Ef þetta er ekki fallegt skeyti, væri réttast að
Jónas Þorbergsson hætti alveg að taka jólaskeyti
af mönnum, sem ekki kunna að meta það, sem vel
er gert.
132