Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Page 141

Röðin var komin að Sigurði Sigurðssyni lög-
fræðing að ganga upp. Hvirfingin af samfræðing-
um hans og hinum fórnarlömbunum horfði á hann
með aðdáun. „Helvíti er hann energiskur að spýta
á kallana“, sögðu þeir. En „kallarnir“, prófessor-
arnir og prófdómendurnir, litu á hann með allt
öðru en velþóknun. Þeir þekktu allir Sigurð Sig-
urðsson lögfræðing, þótt hann hefði aldrei komið
í stundirnar. Þeir höfðu séð hann á Hótel Borg og
hvarvetna annarsstaðar, þar sem gleðskapur var,
og oft með stelpum, hálffullan eða alfullan. Þeir
hugsuðu honum gott til glóðarinnar að dirfast að
svívirða stofnunina með frekju sinni og fávizku.
Sigurður Sigurðsson lögfræðingur settist við
grænklætt borðið, búinn kjólfötum, prúður en of-
urlítið ,,anímeraður“. Hann var ófeiminn og
óhræddur. Hann hugsaði um litla manninn frá
1738 og um bæinn sinn, ef allt brygðist.
Prófessorinn hvessti á hann augun og prófdóm-
endurnir reyndu það líka. En Sigurður Sigurðsson
lögfræðingur hvessti augun á móti þeim og gerði
hvorki að blikna né blána.
Verkefnið var lesið upp fyrir Sigurði Sigurðs-
syni lögfræðing. „Ekki annað“, hugsaði hann og
fór að þylja reiprennandi fimm, sex blaðsíður úr
„bókinni“, með viðeigandi lagagreinum, lagaívitn-
unum og lagaútskýringum. Svo stanzaði hann
eftir tæpan hálfrar klukkustundar lestur. Prófess-
orinn þagði. Nú var röðin komin að honum. Hann
svitnaði. Meðan Sigurður Sigurðsson lögfræðing-
ur hafði látið dæluna ganga hafði prófessorinn
hlustað á þetta eins og í leiðslu. Það var allt eins
og hebreska fyrir honum. Hann botnaði ekkert í
þessu. Hann hafði ekki hugmynd um, hvort það
var rétt eða rangt allt þetta, sem Sigurður Sig-
urðsson lögfræðingur hafði þulið. Hann fann ekk-
ert í heilabúinu sínu, sem alltaf áður hafði verið
troðfullt af lögfræðisparagröffum og lögfræðileg-
um og lærðum útskýringum, annað en kvenfólk,
flöskur og Hótel Borg og þaðan af verra. Hann
þreifaði eftir vatnsflöskunni og drakk mörg glös,
til þess að vita hvort þetta lagaðist ekki. Svo ætl-
aði hann að reyna að fara að spyrja út úr, eins
og til stóð. En hann fann ekkert annað að spyrja
um en það, hvort Sigurði Sigurðssyni þætti betra
Whisky með sóda eða „Svartidauði“. Svo hann
þagði. Hann vissi ekki það, sem við vitum, að all-
ur hinn mikli lagavísdómur hans var kominn yfir
í kollinn á Sigurði Sigurðssyni lögfræðing, en í
höfuðið á honum sjálfum þetta, sem vant var að
flækjast í heilabúi Sigurðar.
En þá byrjaði Sigurður Sigurðsson lögfræðing-
ur aftur.
í þetta sinn fór hann út í umræðurnar á Alþingi
um þessi lög, sem hann var búinn að þylja og út-
skýra af svo miklum lærdómi. Hann ruddi upp úr
sér öllu því, sem hinir háttvirtu þingmenn höfðu
sagt um þau undir umræðunum, og það var mikið
mál. Iíann vitnaði í þá alla leið ofan frá . . . og
niður að . . . (hér bæti hver inn í eftir sínum póli-
tíska geðþótta), og gerði ýtarlega grein fyrir skiln-
ingi löggjafans á lögum þessum. Sýndi hann fram
á, að ef skilningur eins ákveðins þingmanns væri
lagður til grundvallar, bæri að skilja lögin svona,
en ef farið væri eftir skilningi annars þingmanns,
bæri að skilja þau hinsegin, og ef menn loks kysi
að binda sig við skilning þriðja þingmanns, sem
ekki virtist hafa skilið neitt, hvað um var rætt,
þá væri enginn annar kostur en að skýra lögin eins
og einn miliilsvirtur prófessor hefði gert, en sem
hann, Sigurður Sigurðsson, ekki gæti fallizt á.
„Eða hvað virðist yður, herra prófessor. Hver er
skoðun yðar nú á þessu máli?“ spurði hann ofur-
lítið rogginn.
Allir áheyrendurnir og einnig prófdómendurnir
sátu sem steini lostnir yfir allri þeirri fádæma
kunnáttu, sem Sigurður Sigurðsson lögfræðingur
hafði hellt vfir þá, og menn einblíndu á prófessor-
inn. En hann gerði á víxl ýmist að roðna eða
hvítna og svitinn bogaði af honum, því hann gat
ekkert munað og fann engan skapaðan hlut í huga
sínum annað en þetta venjulega umhugsunarefni
Sigurðar Sigurðssonar lögfræðings. Loks hvíslaði
hann svo lágt, að enginn heyrði nema annar próf-
dómandinn: „romm og sítrórí'. Sem betur fór var
prófdómandinn maður gæddur óvenju miklu snar-
ræði. Hann hugsaði: maðurinn er orðinn band-
sjóðandi vitlaus. En upphátt sagði hann: „Pró-
RAUÐKA — 18
137