Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Síða 145

ir minni sæmðir hljóta ok vingjafar, er þú sækir
þeira fund, en næstum. Munu þat margir mæla,
at þá sé ójöfnu keypt er þú selr kjötkatla þeira
Svíanna við hungrdiski enna gerzku“. En er
Stephan heyrir þetta, þá brá honum svá við, at
honum spratt sveiti í enni, ok kómu rauðir flekkar
í kinnar honum. Hann mælti: „Þat skal aldri verða,
at ek gera slíkan óvina fagnað, ok mun ek hvergi
blanda blóði við ótigna menn“. Hleypr hann nú til
ok spyrnir fæti í torfuna ok fellr hon á Heðin of-
an, en hann liggr fastr undir torfunni ok bannask
nú um sem naut í flagi, þar til menn hans draga
hann á fætr. En er. Heðinn reis á fætr, var hann
all-ófrýniligr ok reiðr mjök ok mælti: „Þræll einn
þegar hefnisk, en argr aldri; munu vér nú ekki
þæfa þetta lengr at sinni, ok göngum nú til vígs-
ins, en þat skaltu ætla, Stephan, at þessa skal ek
greypiliga hefna, þá er ek hefi tóm til“. Varð nú
hark mikit ok hávaði ok sparði hvárrgi stór orð
né heitingar. En þeir Hregg-Nasi gengu heim í
Sölvhólskot ok sá engi, hvárt honum líkaði betr
eða verr.
Þeir Hrafnistumenn fjölmenntu mjök til vápna-
búrs síns; þat var fullt af prjónlesi ok vaðmálum,
svá ok gripum ok vápnum. Óláfr muðr tók þar
peysu eina mikla ok svellþæfða ok rétti at Pétri
kaldavermsl ok mælti: „íslenzk peysa er engin
hneysa“. En Pétr steypði yfir sik peysunni ok
mælti: „Ull es íslenzkt gull“. Þá mælti Sigr-Björn
vísir: „Sauðarull gerir seggi glaða“. Þá var leiddr
fram folinn Rosti, klipptr, kembðr ok þveginn. Þá
mælti Óláfr: „Ula virðisk mér folinn skúaðr vera,
er hann hefir klaufarhóf á aptrfæti, ok mun ekki
hlýða, at hann gangi þannig til vígs“. Var þá sóttr
járningamaðr íhaldsins, tók hann nú tól sín ok
koma undir stert folanum, en hann jós við. Ganga
þeir nú sem leið liggr til Austrvallar. Sjá þeir þá
til ferða þeira Hjaðninga, er þeir koma austan til
vallarins ok leiða merrina. Hon var feit ok sællig
ok stirndi á skrokkinn; höfðu þeir komit úrsalti
í eyru hryssunni, ok hamaðisk hon ok lét öllum ill-
um látum. En at baki Rauðku mátti líta samfylk-
inguna ok skein á skrúðklæðin ok smellta skjöld-
una. Nema þeir staðar á miðjum vellinum ok
fylkja liði; gengr þá Brynjúlfr lítilskeita fram ok
klippir á hægri lend merrinni hamar ok sigð, en
er þat sá Sigurðr gler-í-auga, gekk hann til ok
klippði krossmark á ena vinstri lend ok mælti:
„Lát eigi þína vinstri lend vita, hvat sú en hægri
sýnir“. Heyrðisk þá amen ór liði íhaldsins, en
Sigr-Björn vísir klökknaði; sá þat margir menn.
Nú váru hrossin fram leidd; gekk Pétr kalda-
vermsl með folanum Rosta, en Stephan Svíagríss
með merrinni; hann hafði hestastaf silfurrekinn
í hendi ok mál í. Síðan rennask at hrossin ok bít-
ask lengi svá at ekki þurfti á að taka, ok var þat
et mesta gaman. Kom þá svá at merrin þreyttisk
fyrir offitu sakar, ok tók henni at veita þyngra.
Hlaupa þeir þá fram Einarr ok Brynjúlfr ok
stökkva á lend merrinni ok hrinda sem þeir megu.
Kastask hon á folann Rosta svá hart, at hann
hrökk undan ok frat við; fauk þá þorskhausinn
undan stertinum af afli miklu ok kom í lið þeira
tæki ok rak fjórar skeifur undir hófa folans, svá
skjótt, at eigi mátti auga á festa, ok kvaðzk eigi
þurfa járningabækr, en folinn brauzk um fast ok
hrukku neistar undan sköflunum. Þá tók Óláfr
muðr þorskhaus hertan ór barmi sínum ok lét
Óláfs, ok hafði sá bana, er fyrir varð. En er fol-
inn kenndi eigi lengr þorskhaussins, var sem af
honum rynni móðrinn, ok fór hann nú mjök á hæli.
En er Pétr kaldavermsl sá búinn ósigr sinn, æpti
hann hástöfum: „Dug þú oss nú, nafni minn, Pétr
buna, ok fær hingat vatn þat et heita, er ek hefi
keypt til handa fólki þessu við ærnu gjaldi“. Kom
þá Pétr buna ok ruddisk um fast; urðu á vegi hans
varðmenn nökkurir; valdi hann þeim en hæðilig-
ustu orð ok sló þá í rot. Geystisk hann nú fram at
folanum með skjólu eina mikla ok rauk ór; skvetti
hann nú ór skjólunni á lend folanum, en hann tryll-
isk æsiliga ok rekr skaflana af öllu afli í nára
141