Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Side 147

Þula. (XIV. 3.)
„Sólrún, gullbrá, geislalín
gakktu inn f Iundinn fríða“.
£g held ég komi heim til þín,
hér er kalt að bíða.
Þá kem ég með vönd úr vetrar-
kvíða.
I sinuflóa, sunnan við Kron,
sótti hann Jón minn Eyþórsson,
þá var allra veðra von,
hann vóð í báða fætur.
Síðan má hann syrgja daga og
nætur.
Komu þá um kaldan mar
krappar og djúpar lægðirnar,
fylgdi þeim válegt veðurfar,
víða er sagt að blési.
Þá var ferlegt frost á Siglunesi.
Heima á ég Vermounth-vín,
vertu góða stúlkan mín.
Teprulega tunglið skín
til okkar um ljóra.
Til hvers er það eiginlega að slóra?
„Úti krunkar krummi í for“:
Komdu hérna, prófessor!
Lítið er um gall og gor,
gaddaðir allir hagar.
Kannske úr því verði virkir dagar.
„Uppi á háa hamrinum
huldukona syngur“.
Sú er á kvöldin til í gálaust glingur.
Kveður hún um Kiljans hrós.
Kalt er löngum fram við ós.
Nú er hnigið heimsins ljós,
halla tekur degi.
Sjálfblekungur lézt á Laugavegi.
Guðbrandur er gæða sál,
gaman er að heyra hans mál.
í hans þanka er ekki prjál,
eins *og moldin kallar.
Hann á bæði heiður og prís,
þó hafið verði fullt af ís,
meðan hann ber í hendi hrís
og hirtir uppskafninga.
Helzt er bót að hýða umskiptinga.
„Hvað er fegra en sólarsýn,
sittu hjá mér, dúfan mín“,
ég á miklu meira vín.
Margar þekkti ég Stínur,
seinna skrifa ég um þær ljóð og
Sá ég herlegt hægrabros. [línur.
A Héðins fólk er komið los,
unir lítt við úldið tros
austan úr Stalins landi.
Einlægnin er Erlendi að grandi.
Tæpt er enn um tryggð og grið.
Tuttugu ára er fullveldið.
Eymdin lamar íhaldið,
eins og það hefði vanka.
Gott er að eiga gull í Hambros-
banka.
Þegar kemur þjóðstjórnin,
þá er margt að heyra.
Helzt ég læt þá Hriflon minn
hvísla mér í eyra.
Tímalygi, og legg við sólgið eyra.
Vænn er hróður Vilmundar,
vaxi þá hans bitlingar.
Geti hann innleitt geldingar
gróðinn er meiri en hálfur,
Finni þjakar fátæktin,
flesta snuðar útgerðin,
tekjurýr var togarinn
og talsvert þurfti að borga.
En hlutaféð var hrópleg synd að
borga.
Til eru ennþá miklir menn?
Má þar telja Sigurð enn?
Brúkar hann ennþá errin þrenn
við útvarpsfréttagreinar,
þó hann stundum þýði stolnar
Ennþá Hjörvar unir við [greinar.
útvarpssögu og Ijóðaklið,
hann mætti hafa minna svið,
og meira af listum sönnum.
Svo á hann að segja af litlum
mönninn.
Nú er lokið Loðgeirs raun,
læknast öll hans sálarkaun,
sá hefur ekki sultarlaun,
silfrið, trúi ég, glóði.
Féð hann gleypti úr fiskimálasjóði.
Hverju stjórnar Stefán Jó?
Stopul er hans gæfa á sjó.
Hermanni er um og ó.
Æðarkolla býr við sjó,
því hann verður sjálfsagt geltur
Linast bændalyddurnar, [sjálfur.víða út um eyjar fló,
lerka þá handjárn Framsóknar. átti grið og næði,
Sálarkaldir svíðingar
setja allt á gaddinn.
Forstokkaðir setja guð á gaddinn.
Á þeim hrelling mæðir mest,
mæðuveiki og kýlapest,
í raunum þeirra rekur flest
ræturnar frá Páli.
Ofugugga og öfugmæla Páli.
Úti er kuldi og kafaldshríð,
komdu nær mér, Jórunn fríð,
við mig áttu að vera blíð,
þá verður allt í lagi.
Útvarpsþulurinn er af verra tagi.
Þá er hann skárri hann Þorsteinn 0, Upp úr því ég ekkert hef
þó að hann sé rauður. 'að ég lengur mjálmi.
Einar er líka bara — bö . . . — Aldrei Framsókn svíkur Súðar-
bolsevikki snauður. Pálmi.
I þeim hóp er margur meinasauður. C. X.
um það vitna ævagömul fræði.
Töpuð er fólksins trú og von.
Traust er ekki á Skúla.
Tapast Magnús Torfason.
Til hvers er að púla?
Flestir hugsa bara um troðinn túla.
Þögult er um Þorstein Briem,
þekur dýrðlingskransinn hrfm,
til einskis verður allt hans stím,
illa vonin svíkur.
Það er víst að valdavonin svíkur.
Þá er á enda þetta stef,
þjóðinni minni, sem ég gef.
143