Úrval - 01.02.1946, Blaðsíða 24

22
ÚRVAL
„Það er ekki hægt að skipa
töframönnum,“ muldraði hann.
„Jafnvel ég hefi ekki vald til
þess. Þetta er leyndarmál
þeirra. Getið þér skipað hvítu
töframönnunum að segja frá,
hvað er í glösum þeirra?“
Ég reyndi mútur, en án á-
rangurs. Engir nema töfra-
mennirnir vissu um leyndarmál-
ið.
Á leiðinni niðureftir fljótinu,
tveim vikum seinna, staldraði
ég aftur við í Guðaþorpinu. Fæt-
ur drengsins voru nú báðir bein-
ir. Hnén og öklarnir snertust,
Eftir hálfan mánuð var ég
kominn til strandarinnar og sat
hjá yfirlækninum í ríkisspítal-
anum. „Vel á minnst,“ sagði ég
loks, þegar ég hafði hert upp
hugann, til þess að segja honum
frá fyrirbrigðinu, sem ég hélt
að hann mundi skopast að, „ég
sá einkennilega læknisaðgerð i
frumskóginum. Ég sá rétt úr
bognum fótum drengs. Ég veit
að þér trúið þessu ekki, en ég
sá það samt
„Jú,“ sagði hollenzki læknir-
inn. „Við könnumst við þetta.
Þeir nota einhverja upplausn,
sem gerir beinin eins sveigjan-
leg og bambus. Ameríski kon-
súllinn hafði Djúkadreng í þjón-
ustu sinni. Fætur hans voru svo
bognir, að það var átta þuml-
unga bil milli hnjánna. Einn
góðan veðurdag hvarf drengur-
inn.
Eftir eitt ár kom hann aft-
ur og þá voru fætur hans eins
beinir og yðar. Ég tók röntgen-
myndir af honum, til þess að
vita, hvort beinin hefðu verið
brotin og grædd aftur. En svo
var ekki. Drengurinn sagði, að
hann hefði verið látinn sitja í
heitum legi dögum saman, því
næst hefðu töframennirnir lagí
hann á borð og rétt úr fótum
hans smám saman. Meira feng-
um við ekki upp úr honum.“
Jæja, ég er tortrygginn, og
megnið af þeim frumskógatöfr-
um, sem ég hefi séð, er blekking
og vitleysa. En ef ég hefði
bogna fætur, mundi ég fara til
Guðaþorpsins og setjast í ein-
trjáning töframannanna. Ég
þori að veðja, að töframennim-
ir mundu geta gert það, sem
enginn menntaður læknir væri
fær um — sveigja fætur mína,
þar til þeir yrðu beinir. Ég hefi
séð þá gera það!
cc4c>0