Úrval - 01.02.1946, Blaðsíða 96

94
■ÚRVAL
sagSi annar. „Hafðu mitt ráð og
hypjaðu þig burt.“
„Bg fæ skipanir mínar frá guði,“
sagði Jósep rólega.
„Heyrirðu í honum, Bill! Hann er
er í félagsskap við guð! Hlustaðu nú
á, galdrasteina-blábjáninn þinn. Þú
hefir komið til þess að eiga Emmu
Hale, en hún er konuefniS mitt.“
„Það er satt. Eg ætla a3 eignast
Emmu Hale fyrir konu.“
Skeggjaði risinn rak upp hrossa-
hlátur.
„Heyrirðu í honum BiIIi! Hánn er
með ráðagerðir um að ganga að
eiga konuefnið mitt.“
Bill var íbygginn á svipinn. Hann
sagði alvarlegur við Jósep. „Hann
Jess hérna er ekki við lambið að
leika sér.
Mig mundi ekki langa til að egna
hann.“
„Bg er til í slag út af stelpunni,"
sagði Jess.
„Hvemig lízt þér á það?“
„Við látum Emmu skera ur."
„Nei það skal aldrei verða. Ég læt
ekki kvenmann segja Jess Miller fyr-
ir verkum. Vertu viðbúinn, því að þú
skalt liggja eins og sveskja."
Jósep hopaði nokkur skref. Ha.nn
var ekki hræddur. Hann vissi að
drottinn mundi gefa sér styrk, en
hann vildi ekki gefa sig í ruddaleg
áflog. „Ég held,“ — byrjaði hann, en
komst ekki lengra, því að Jess óð
áfram með hnefana á Iofti. Hann
hafði vanmetið afl og fimleik and-
stæðings síns. Jósep var hraust-
menni. Á slíku augnabliki, þegar hann
fann að guð var með sér, var kraftur
hans ekki einungis fólginn í vöovum
hans, heldur einnig í hinu rólega
áformi hugans. Hann vatt sér undan
högginu, greip fjandmanninn og rak
hann niður með heljarafli. Síðan beið
hann þangað til Jess stóð á fætur,
slefandi af blótsyrðum og óður af
reiði. Hann nálgaðist eins og mann-
ýgur tarfur, en Jósep skauzt til hægri
og sló til hans af öllu afli. Höggið
lenti á kjálkanum og maðurinh féll
eins og uxi undan kylfuhöggi. Billi,
sem hafði ekki tekið neinn þátt í
áflogunum, hopaði fjær.
Jess reyndi að setjast upp, en var
hálfgert í roti, svo að hann gafst upp
eftir skamma hríð, féll aftur á.
bakið og stundi. Jósep fór til hans
og leit á hann.
„Bg elska friðinn," sagði hann.
„Það veit guð,“ sagði Billi. „Þetta.
er í fyrsta skipti, sem ég sé hann
liggja."
„Eg er friðsamur maður," sagði
Jósep. „Ég ætla að fara.“
Sá orðrómur komst nú á loft, a5
Jósep væri, þrátt fyrir galdrasteins-
kuklið, hraustasti maðurinn í vestur-
héruðunum. Enginn óróaseggur koro.
eftir þetta til að berjast við hann, en
hann var enn litinn illu auga.
. Hann skeytti því engu: ofsóknir
voru þáttur úr örlögum hans.
Hann hafðist við í námumannskofa,
sem kominn var í eyði. 1 honum
miðjum gerði hann skilþil og eftir að
Oliver kom, sátu þeir sitt hvorumeg-
in og þýddu. Þegar Jósep vann viS
þýðinguna var hann ógurlegur á-
sýndum líkt og við sýnirnar, því að
hann skynjaði ekkert nema rödd,
rödd sjálfs sín, sem talaði í nafni
guðs.
Allt blóð hvarf úr andliti hans, svo
hann varð fölur sem nár; öll meðvit-
und um þennan heim hvarf úr aug-
um hans.
Qliver, sem sat við óheflað tréborð,
fannst engimr vera í berberginu nema
þessi rödd, sem vakti honum hroll.
Dag eftir dag unnu þessir tveir menn
og vindar haustsins gnauðuðu á kofa-
þakinu. Hver blaðsíðan af annarri
tók að fæðast í hinni nýju biblíu. Eft-
ir að rödd Jóseps hafði þagnað og
ekkert heyrð'ist nema vindurinn fyr-
ir utan, kom hann framfyrir milli-
gerðina svo hvítur og hræðilegur á
svipinn, að Oliver þorði ekki að yrða
á hann. Er þeir höfðu etið fábreytta
máltíð, sem Oliver matbjó þeim, gekk
Jósep um í skóginum í von um aö sjá
Emmu.