Úrval - 01.02.1946, Blaðsíða 90

83
ÚRVAL
Jósep Smith eldri efaðist ekki,
Hann hafði sjálfur séð sýnir og sá
enga ástæðu til þess að rengja sögu-
sögn sonar sins. Hann varð hugsandi
stundarkorn. Loks sagði hann: „Hve-
nær átt þú að stofna þessa nýju
kirkju?"
„Sg veit það ekki. Ég á að bíða
þangað til Herrann talar aftur.“
Eldri bræður Jóseps, Sam og Hyr-
um, störðu á hann með djúpri sann-
færingu; Sofronía systir hans titraði
og beit á vörina.
„Hvað var guð stór?“ spurði Sam.
„Eins stór og maður,“ sagði Jósep.
„Guð er eins og við, nema hann er
hreinn og dýrlegur."
„Sagði Herrann," spurði Lovísa,
„hvenær hann mundi koma aftur?“
„Nei. Hann skipaði mér að búa mig
undir.“
Hálft þriðja ár leið áður en næsta
sýn kom, en Jósep var ekki iðjulaus.
Hann vann á jörð föður síns, hjó eldi-
við, safnaði efni í körfur og aflaði
jurtasafa í sýróp. Oft barðist hann
við efa og örvæntingu, þar til honúm
kom til hugar, að verið væri að
freista sín, eins og hinna fornu spá-
manna hafði verið freistað.
Hann ákvað að hreinsa hjarta sitt
af öllu illu. Hann var dögum saman
á einmana göngu til þess að hugsa,
lesa biblíuna og búa sig undir hinar
ströngu skyldur spámannsins. Efi
hans minnkaði eftir því sem orðið um
sýnir hans komst meira á loft og
ofsókn hófst á hendur honum. Eftir
að hópur af mönnum og drengjum
hafði tekið hann og lúbarið, fann
hann ekki til snefils af efa. Því hafði
ekki spott og misþyrmingar verið
hlutskipti allra spámanna? í>að var
sama, hvar hann fór; alls staðar
mættu honum skammir og ávítur.
„Hæ, Jói! Hefir Drottinn almátt-
ugur komið að finna þig upp á síð-
kastið ?“
„Nei, sko nýja spámanninn! Halló,.
hafið þið guð nokkuð verið að bralla
saman núna?“
„Skammastu þin, drengfífl! Geng-
ur um og segist hafa séð blessaðan
endurlausnarann! í>ú verður steiktur
í helvíti fyrir annað eins."
Jafnvel Meþódistapresturinn, sem
Jósep treysti, gaf lionum rækilega
áminningu:
„Drengur miim, farðu heim og
bættu ráð þitt! Þetta er það versta
guðlast, sem ég hef nokkum tíma
heyrt!"
Samt voru það ekki allir í hérað-
inu, sem litu á hann með hæðni og
fyrirlitningu. Rockwellamir og Whit-
meramir — og fleiri fjölskyldur —
komu heim til Smiths, töluðu um sýn-
ina og störðu á Jósep með ótta; og
einn dag kom Porter Rockwell, ó-
mannblendinn drengur og grettur í
framan, starði á hann og sagði: ,,f>eg-
ar ég verð stór, ætla ég að hjálpa
þér. Ég skal reka óvini þína norður
og niður."
Jói litli gerði sér litla grein fyrir,
hve vel það loforð yrði efnt.
Hinar gullnu töflur.
Jósep lét hvorki kala né hatur
hefta sig. Hann sagði við sjálfan sig,
að áður en guð talaði í aimað sinn
yrði hann að skilja köllun sína. Og
hann hugsaði oft um Móses og aðra
spámenn, sem trúin hafði knúið til
stórra verka.
Einnig var það annað máiefni,
sem fyllti hug hans. Hann hafði heyrt
ágizkanir um uppmna Indíananna og
hann fékk þá hugmynd, að guð
mundi opinbera honum uppruna
þeirra. Af þessari sannfæringu spratt
sú hugsun að hann yrði að rita bók,
og oftsinnis þegar hann var á göngu
sinni í skóginum, myndaði hann setn-
ingar, hugsandi um hvort guð væri
að tala í gegnum hann. „Ef ég hreinsa
hjarta mitt," sagði hann, „mun Herr-
ann tala aftur.“
En það var allt annað en auðvelt
að hrinda illum hugsunum frá sér.
Þegar hann sá fallegar stúlltur á
strætunum i Palmýra eða Manchest-
er, fulltist hugur lians af hungri eftir