Úrval - 01.02.1946, Blaðsíða 118

116
tTRVAL
safnaðan-nönnunum, sem höfðu aldrei
séð hann fyrr.
Biig'ham undraðist hæfileika hans
til að vekja hrifningu. 1 næstum sex
mánuði hafði hann verið hlekkjaður
fangi, en nú gekk hann hér eins og
konungur í tötrum og var hylltur í
ákafa.
Jósep spámaður var nú aftur hjá
sínu fólki. IJeir voru tímarnir, að hann
efaðist um sjálfan sig, en nú voru
þeir liðnir. Guð hafði frelsað hann
úr höndum óvinanna og aldrei fram-
ar mundi hann efast um, að hann
yrði eins voldugur og hann ætlaði sér.
öryggi hans var svo mikið, að þeir
urðu undrandi, sem litu í hin bláu
augu hans. Hið fyrsta sem hann gerði
var svo ofdirskufullt, að Brigham
varð orðlaus.
Jósep fór að skoða fenið. Hann
stóð á hæð og horfði yfir þetta sótt-
kveikju og pestarbæli, rétti út arm-
inn og sagði: Eimitt hér vil ég byggja
mikla og fagra borg. Við nefnum
hana „Nauvoo“ — fagran stað.“
,,Við förumst úr drepsóttum eða
dettum í kviksyndið," sagði Brigham.
Jósep brosti. Maður, sem hafði
sloppið úr hlekkium og fangelsi, var
ekki hræddur við fen.
Auk þess naut hann þess, að' gera
það, sem enginn annar mundi dirf-
ast að hætta á. Hann laut niður og
beriti á gullfagra mýrajurt. ,,Þeg-
ár guð kýs slikan stað fyrir þess
fegurð," sagði hann, ,,þá getum við
reist hér borg. Eftir þrjú ár verður
Nauvoo stærsta borgin í Illinois."
Landið var keypt og harðfengnustu
trúbræðurnir tóku að flytja þangað
og byggja- Svo mikið var þrek þeirra
og áhugi, að utankirkjumenn undr-
uðust. y
Pjölskyldur hundruðum saman
hlóöu góssi sínu á vagna og fluttu
til nýja staðarins; og áður en vika
var liðin mátti heyra axar- og sagar-
hljóð í skóginum í kring.
Emma hafði komið vestur til að
hjálpa eiginmanni sínum og þoldi nú
ásamt Jósep allt harðræði landnáms-
ins.
Áður en varoi hafði mýrin verið
framræst, svo að þangað var hægt
að flytja tjöldin. Síðan risu húsin
eitt af öðru og borgin tók að fæðast.
Sumir keyptu Iand í Montrose fyrir
handan fijótið, en aðrir fóru lengra
vestur á bóginn. Alls staðar voru
þúsundir manna önnum kafnar við
starf sitt.
Trúbræður í öðrum ríkjum tóku
saman föggur sínar og héldu til hinn-
ar nýju Zíonar, þegar þeir fréttu um
hinar miklu framkvæmdir. Brigham
hafði verið sá mikli Móses, sem leiddi
þjóð sína út úr Egyptalandi, en
Jósep var spámaðurinn og konungur-
inn, sem stjórnaði verki þeirra.
Allt gekk nú vel í tvo mánuði, en
þá gaus mýrarkalda allt i einu upp i
tjaldbúðunum. Fólk lá í hópuin í
kofum og tjöldum á sandbökkum
meðfram ánni. Jósep varð óttasleg-
inn, þegar hann minntist kólerunnar
frá herferðinni. Hann gat ekki feng-
ið neinn lækni til þessa staöar.
Eitt kvöld, þegar þau Emma voru
ein í tjaldinu, huldi hann andlit sitt
í örvæntingu.
Emma hafði verið svo lengi á ver-
gangi og þolað svo marga niðurlæg-
ingu, að hún leit út eins og skorpin
meykerling um fimmtugt. Tunga
hennar var orðin hvöss og hugur
hennar fullur af gremju.
„Lagleg klípa, sem þú komst okk-
ur í núna! Þú ganaðir með okkur til
Missouri; þar vorum við ofsótt af
föntum; og nú dregurðu okkur út í
fen til að deyja.“
„Drottinn er fólki sínu reiður."
„Ætli það séu ekki frekar mýflug-
urnar og vatnsskolpið."
„Þögn!“ sagði Jósep byrstur. ,,Ég
skal gera mýrina að íegurstu borg í
heimi."
„Hún mun verða stærsti kirkju-
garður í heiminum, nema þú læknir
hina sjúku."
Hann starði fram fyrir sig langa
stund. ,,®g get það,“ sagði hann svo.